Dos Amantes:Greece (2) ©

Εύα.19

Κάθομαι στην θέση μου δίπλα στο παράθυρο και προσεύχομαι να μην έχει αναταράξεις. Βγάζω τα ηρεμιστικά από την τσάντα μου και πίνω ένα.

Η πρώτη πτήση θα διαρκέσει τέσσερις ώρες και κάτι μέχρι να προσγειωθούμε στην Ντόχα όπου θα κάνουμε μια στάση δύο ωρών.
Έπειτα η δεύτερη πτήση μέχρι το Incheon, θα έχει διάρκεια σχεδόν εννέα ωρών. Σκέφτομαι ότι αυτή θα είναι η πρώτη μου επαφή με τα μέρη που ενάμιση χρόνο πριν, έζησα το ωραιότερο παραμύθι της ζωής μου. Το Incheon. Εκεί που μέσα στο αεροπλάνο, με φίλησε την ώρα που κοιμόμουν και για πρώτη φορά δεν φοβήθηκα να το ζήσω.
Η στάση μας στο Incheon θα διαρκέσει τρείς ώρες και δεκαπέντε λεπτά μέχρι που να πετάξουμε ξανά με τελικό προορισμό την Χαγκάτνα. Σύνολο εικοσιδύο ώρες και σαράντα λεπτά μέχρι να βρεθώ εκεί που ξεκίνησαν όλα.
Όμως αυτή την φορά όλα θα είναι διαφορετικά. Εγώ είμαι διαφορετική και εκείνος δεν θα είναι εκεί.

Έχουν περάσει δύο ώρες από την στιγμή που αφήσαμε την Ντόχα πίσω μας και παρ'όλο το ηρεμιστικό που έχω πάρει, νιώθω μόνιμα αναστατωμένη. Το ήξερα ότι θα ήταν δύσκολο να ταξιδέψω τόσες ώρες με το αεροπλάνο, πάντα είναι, αλλά το γεγονός ότι είμαι εντελώς μόνη μου, δεν βοηθάει καθόλου.
Αυτή η ένταση που νιώθω δεν λέει να με αφήσει και τα άτομα που κάθονται κοντά μου δεν φαίνονται να έχουν την παραμικρή όρεξη για κουβέντα.

Στο Incheon, η στάση μοιάζει με μαρτύριο. Είμαι εξαντλημένη και το άγχος μου για την Χριστίνα σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις που έχω από τους χώρους του αεροδρομίου κάνουν το κορμί μου να μουδιάζει.
Παίρνω ακόμα ένα ηρεμιστικό και εύχομαι αυτή την φορά να πιάσει.

Σε μια ώρα θα προσγειωθούμε στην Χαγκάτνα και δεν εχω καταφέρει να κλείσω μάτι σε ολόκληρο το ταξίδι.
Αν υπολογίζω σωστά, είμαι ξύπνια σχεδόν τριάντα ώρες και δεν ξέρω πως θα καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου για να πάω στο νοσοκομείο μόλις φτάσω. Δεν έχω χρόνο να κοιμηθώ, θέλω να δω την Χριστίνα αμέσως και δεν ξέρω πότε θα προλάβω να ξεκουραστώ. Είμαι κομμάτια και το κεφάλι μου γυρίζει.

Ανοίγω τα μάτια μου από την φασαρία που ακούγεται γύρω μου και συνειδητοποιώ ότι έχουμε προσγειωθεί στην Χαγκάτνα. Κοιτάω την ώρα στο ρολόι μου και αντιλαμβάνομαι ότι κατάφερα να κοιμηθώ την τελευταία μισή ώρα.
Κάτι είναι και αυτό, σκέφτομαι. Ίσως να μην φτάσω στο σημείο να λιποθυμήσω από την κούραση.

Βγαίνω από το αεροδρόμιο και ο ζεστός ήλιος του Guam πέφτει στο δέρμα μου κάνοντας με να χαμογελάσω. Μου έλειψε αυτή η συνεχόμενη ζέστη του νησιού. Εδώ ποτέ δεν κάνει κρύο. Ένας ολόκληρος χρόνος καλοκαίρι.
Εκτός από τους τυφώνες. Θυμάμαι ότι παραλίγο να χάσω την ζωή μου σε ένα από τα στενά που είναι πιο πέρα και η διάθεση μου χαλάει.
Βγάζω το κινητό μου και τηλεφωνώ στον άνθρωπο που μου έλειψε τόσο, σχεδόν όσο και το ίδιο το νησί.