ඒදා අපේ අය දාපු සද්දෙන් පස්සේ රනිදු ආයියා මගේ පස්සෙන් ආවේ නම් නැ. එත් මම දැක්කා සමහර තැන් වල ඉදන් මන් දිහා බලාගෙන ඉන්නවා. ඒත් ඉතින් කරම්න දෙයක් නැ. මේ හිත පුදලා ඉවරයි. ඔයාට ඉතින් හුලන් තමා රනිදු .
"ඒ බන් අද අපි කාටවත් උඹ එක්ක යන්න එන්න වෙන්නේ නැ බන්. මොකද කරන්නේ ,අපිත් එක්ක යමන්ද ?"
"බැ බන් . මම තනියෙම යන්නම් අවුලක් නැ. අනික මම පොඩි එකෙක් නෙවෙයි "
"අනේ ඒ ගැන කතා කරන්න එපා. අයේ අර අසනිපේ වත් ආවොත්.අනික උදේ ඉදන් ඇගට හරි නැ කියලත් කිව්වා නෙද"
"හරි දැන් ශේප්.ඔයාලා ඔයාලගේ ගමන් යන්න . මම ගැන බය වෙන්න එපා"
"ඒ වුනාට මගේ හිතට හරි නැ."
"අනේ රිත්මියා මම පොඩි එකෙක් නෙවෙයි යකෝ"
"හරි එහෙනම් පරිස්සමෙන් පලයන්.ගිහින් කෝල් එකක් දෙන්න ,බායි මගේ මසිනේ"
"අනේ පලයන් ,මෝඩ නෑනා"
"අම්මෝ ඔන්න පවුල් සංස්තාවට අපි සමු දෙනවා. පරිස්සමෙන් පලයන් බන්"
"හරි උඹලත් පරිස්සමෙන් "
වේනදා වගේ අද ස්කුල් ඇරිලා ගෙදර යන්න කවුරුත් නැ මට ,අද ඒයාලා යනවා එක්ස්ෂිබිශන් එකක් බලන්න. මට යන්න වෙන්නේ නැ. කිරි අම්මාට සනිප නැ .අනික මගේ ගාව මේ වේලාවේ සල්ලි නැ. ඒකායි ඇත්ත කතාව. ඒත් මන් වෙනුවෙන් ඒයාලා කරන දෙවල් බලන් මට හේතුව එයාලට කියන්න හිත දුන්නේ නැ.
බස් එකෙන් බැහැලා ටික ටික් දුරක් පයින් එන්න ඔනේ නිසා මම පොඩි මනෝ පාරක් දාගෙන ආවා. එත් ගෙවල් අඩු හරස් පාරට හැරෙනවාත් එක්ක කවුරු හාරි මාව ඒ පැට්තට ඇදලා ගත්තා.දෙයියනේ රනිදු අයියා.
"මේ මොකද මේ.මාව අඅතාරිනවා මනුස්සයෝ"
YOU ARE READING
The Miracle eyes✅
Fanfictionහිත හයිය නම් ජිවිතේ දින එක ගේමක් නෙවේ. ඔයාට ඕන දේකට මම ඉන්නවා. ඔය ඇස් අයිති මට, මටම විතරයි. ඒක මතක තියාගෙන වැඩ කරන්න.
