Only Ones Who Know [Elizabeth Brown & Alexander Turner]

Elizabeth Brown

Przez chwilę byłam dziewczyną gangstera, który kilkakrotnie uratował mi życie.
Pierwszy raz, gdy zgodził się zatrudnić mnie za barem w swoim klubie. Do dziś pamiętam jak bardzo zaskoczona byłam mając przed sobą Alexandra Turnera, chyba nikt by się nie spodziewal zastać go w takim miejscu jako szefa?
Skłamałabym, gdybym powiedziała, że jego aparycja wcale nie oddziaływała na moje ciało. Kilkakrotnie musiałam gryź się w język, gdy spędzałam czas w biurze, z nim, sam na sam. Ten skupiony na pracy wzrok, tajemniczość i chłód, który w prawdzie szybko udało mi się skruszyć, ale wtedy jeszcze nie wiedziałam, że będę w stanie go w sobie rozkochać.
Drugi raz, gdy z zazdrości Melanie dosypała mi czegoś do wody podczas pracy - jego wizyta w szpitalu była dosyć niespodziewana. To wtedy po raz pierwszy zauważyłam, że jego zmartwienie nie wynikało jedynie z braku rąk do pracy w Nemesis.
Trzy razy byłam kartą przetargową w rękach Nazario, który na szczęście wącha już korzenie chryzantemów w ogrodzie swojej posiadłości.
Wielokrotnie stawiałam życie Turnera ponad swoje i gdybym miała przeżyć to wszystko jeszcze raz, bez zastanowienia podjęłabym tą samą decyzję.
W jakiś sposób moje życie należało do Alexa od momentu w którym przekroczyłam próg jego biura w Nemesis, klubu, który został naszym wspólnym wspomnieniem, ponieważ Miles sprzedał udziały włoskiemu właścicielowi Bacio, krótko po tym, gdy Aria zaszła w ciążę. Nie chciał narażać jej i dziecka na niebezpieczeństwo, więc wycofał się z prowadzenia interesu.

Arctic Monkeys znów wróciło na scenę, a ja byłam szczęśliwa móc obserwować jak Alex znów jest w swoim żywiole, nie tylko na koncertach, ale także w studiu.

"Still got pictures of friends on the wall, I suppose we aren't really friends anymore, maybe I shouldn't ever have called, that thing friendly at all..."

Byłam zachwycona nowym brzmieniem mężczyzn. Kiedy poraz pierwszy usłyszałam studyjną wersję piosenki Ultracheese, nie przestawałam jej nucić w domu tak długo, że nawet Alex miał mnie dosyć. Ale musiał mnie znosić, byłam jego przyszłą żoną, sam włożył mi pierścionek na palec tamtego wieczoru w Portofino.