Asel, sorunlarından sorgulamadan, kaçarak kurtulabileceğini zanneden, sessizliğe alışmış kırılmaktan korkan narin bir kızdır. Bir gün, her zamanki gittiği kafenin karşısındaki mezarlıkta bir adamla tanışır. Mezarlıkta tanıştığı çaresiz adama karşı k...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm 17
"Kelebekler"
Asel Hazen Elyel
Kaç! Koş! Saklan! Çünkü doğruyu söylüyor!
"Anne, merak ediyorum," korkuyla söylediğim o sözler, annemin beni ürküten bakışlarıyla son bulmak üzereydi ki kafamın içerisinde Aksa'nın sözleri yankılandı. İlaçlarını içiyor, bir şansını dene.
Pes etmemeliydim.
"Benim gözlerim, babamınkine mi benziyor?" bana baktı, zorlukla kafasını salladı. İşe yarıyordu, şükürler olsun. Devam edebilirdim.
"Onunla nasıl tanıştınız?" durdu. Nefesleri sıkılaştı. Gözlerindeki ürkütücü bakışlarla evden hışımla çıkarken hızla onun peşinden ilerledim "Anne, neden söylemiyorsun?" durdu ama bana dönmedi "Senin bilmeye hakkın yok. Senin bilmeye hakkın yok!" Şokla durdum. "Ne?" apartmanda yükselen sesim, onu korkuttu. Arkasından ilerlerken söylediklerimin ardından adımları daha da hızlandı. Nefesleri daha da sıkılaştı. Kaçıyordu, kovalayacaktım. Ama ya ona bir şey olursa?
Apartmandan hışımla çıkarken peşinden ilerliyordum. Ama o soğuk kelimeleri kulağıma defalarca ilişti. Tüylerim diken diken oldu. Son kez arkasından bağırdım. Ama yüzüme bile bakmadı.
Benim neden bilmeye hakkım yok? O benim babam değil mi?
Kaldırıma düştüm. Kafamda defalarca yankılanan sesi beni korkutuyordu. Hiçbir şey sormamıştım. Benimkisi 20 senelik bir meraktı sadece. Cesaretimi anca toparlamıştım. Ben, kimdim ki?
Ben kimdim?
Ben kaçan korkak birisiydim. Ama beni bu hale kim getirdi?
Koştum, koştum. İstanbul sokakları hep denize mi çıkardı yoksa benim sığınacağım tek şey miydi deniz? Bilmiyordum ama ayaklarımın durduğu yer kokusunu içine çektiğim tuzlu sudan başka bir şey değildi. Benim sığınabileceğim tek yerdi. Benim, diğer yarımdı.
Benim her şeyimdi. Tüm anlamım.
Bu kısır döngüydü. Hep aynısı olurdu, ben cesaretimi toplardım, annem hastanelik olurdu. Günün sonunda tüm günah üzerimde ve geçmiş, bütün bilinmezliğiyle yanı başımda uyurdu. Ama bu sefer hiçbir şey söylememiştim. Yemin edebilirdim. Sadece... Sandığını açmaya çalışmıştım. O sandıkta belki bir fotoğraf bulurdum, belki başka bir ipucu. Sadece bunu düşünmüştüm. Fark edeceği aklımın ucundan bile geçmemişti ki.
Ben kimsesizdim.
Hayır hayır... Benim yanımda birisi vardı ama onu da bu gece kaybetmiştim.
Artık yanımda kimse yoktu. Çünkü ne istediğini bilmeyen birinin yanında kimse olmazdı. Yine de kendimi savunmadan edemiyordum.
