"တံခါးဖြင့္ေနာ္ မင္းတို႔
ငါ့သားတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္
မင္းတို႔တာဝန္ယူမွာလား"
"အကိုႀကီးရဲ႕အမိန့္အရ ဝင္ခြင့္မရွိဘူးခင္ဗ်
ဘယ္သူလာလာ တံခါးမဖြင့္နဲ႕ေျပာထားလို႔ပါ"
သိခၤရဲ႕အိမ္ေရွ႕မွာ စက္သီဟနဲ႕ဆုံၾကၿပီး
အိမ္ထဲဝင္ခြင့္ရဖို႔အထဲကလူေတြကို
ထြဋ္ပိုင္ဦးေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။
အိမ္ထဲကေန လက္နက္ကိုင္ထားသည့္
လူဆယ္ေယာက္ခန့္ရွိေနၿပီး
ကိုယ့္လူေတြက ကိုယ့္ေနာက္ကေနၿခံရံကာ
အသင့္အေနအထားအတိုင္းရွိေနၾကသည္။
ႏွစ္ဖက္စလုံး အေျခေနကတင္းမာေနတာမလို႔
ထြဋ္ပိုင္ဦးက ေခါင္းေဆာင္ပီပီ
အေျခေနကိုၾကည့္ေနလိုက္သည္။
ခြင့္ေတာင္းတာကို ခြင့္မေပးရင္
အထဲကိုဝင္ရဖို႔ တိုက္ခိုက္ရမယ္ဆိုရင္
ႏွစ္ဖက္စလုံးအထိနာမွာသိေပမဲ့
တိုက္ခိုက္ဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ မင္းတို႔တံခါးမဖြင့္ဘူးဆိုရင္
ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႕ေတာ့"
"ခဏေစာင့္ပါခင္ဗ်ာ....အကိုႀကီးက
ခင္ဗ်ားတို႔လာမွာသိပါတယ္
အကိုႀကီးရဲ႕အမိန့္ရၿပီဆိုတာနဲ႕ခင္ဗ်ားတို႔ကို
ဝင္ခြင့္ေပးမွာပါ"
"ငါ့သားရဲ႕အေျခေန ခုခ်က္ျခင္းသိရမွျဖစ္မွာ
မင္းတို႔ကအခ်ိန္ဆြဲေနပုံရတယ္
စက္သီဟ ငါတို႔ကိုတားရဲတဲ့ေကာင္ေတြကို
ရွင္းလိုက္ေတာ့"
ထြဋ္ပိုင္ဦးသည္ စက္သီဟကိုအမိန့္ေပးလိုက္ၿပီး
ကေလးငယ္ရယ္ ႐ုန္႐ုန္းရယ္ မာန္သမိုင္းကိုေခၚကာ ဝင္းတံခါးေပါက္ေနခြာလိုက္သည္။
စက္သီဟသည္ ေသနတ္ကိုေမာင္းခ်ိန္လွ်က္
အထဲကလူေတြကိုတိုက္ခိုက္ဖို႔ဟန္ျပင္ေနစဥ္
အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္လာသည့္
ကားတစ္စီးေၾကာင့္ လႈပ္ရွားမႈ႕ကိုရပ္တန့္လိုက္သည္။
ကားေပၚကဘယ္သူမ်ားလဲ ၾကည့္ေနစဥ္။
"!တံခါးဖြင့္စမ္း"
"!သခင္ႀကီး"
"မင္းတို႔ေကာင္ေတြ ငါ့ဧည့္သည္ေတြကို
ဘယ္လိုႀကိဳေနၾကတာလဲ ဖြင့္စမ္းတံခါး"
ထြဋ္ပိုင္ဦးသည္ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး
တံခါးဖြင့္ခိုင္းသည့္လူရဲ႕ အနားကိုသြားကာ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
ရှင်သန်ခြင်း၏အဓိပ္ပါယ် (S_2) (Completed)
Viễn tưởngSemeအလှလေးအဖြစ် ဖန်တီးထားတာပါ Semeအလွေလးအျဖစ္ ဖန္တီးထားတာပါ
