Okul yolunda yürürken kulağımda Aydilge-Sahte Öpüşler şarkısı çalıyordu. Aslında şuanki durumuma göre fazla enerji yüklemesi bir şarkıydı ama kafamı dağıtmam için gerekli bir meditasyondu.
Okul kapısından içeri girmemle Leya ile göz göze gelmiştim ve beni umursamadan yoluna devam etmişti. Off canım arkadaşım off. Neden yanlış anlıyorsun ki?
Leyanın peşinden gidip hızlı adımlarla önüne geçmiştim. Ben geri geri yürürken o bana doğru ilerleiyordu.
Tuana:Leya bak konuşmamız lazım. En azından anlatmama izin ver. Lütfen.
Leya:Tamam arka bahçeye gidelim.
Leyanın çok temiz bir kalbi vardı. Kimseyi kırmazdı,kıramazdı o.
Arka bahçeye geçip bir banka oturduk. Direkt Leyaya dönüp ellerini tuttum.
Tuana:Leya, canımın içi bak seni suçlamıyorum. Tamamen haklısın. Daha sabahında sevdiğini söylediğin çocuk akşam en yakın arkadaşının evinde. Yanlış anlamakta tamamen haklısın ki zaten hak da veriyorum.
Leya bir nefes verdi. Gözleri yine ağlamaktan kırmızıydı.
Leya:Buraya benim haklı olduğumu söylemek için mi çağırdın?
Leyanın bunu düz ve soğuk ses tonuyla söylemesi ayrı,bu kadar kinci olması beni ayrı şaşırttı ama vazgeçmeyecektim.
Tuana:Tabiî ki de hayır. Sadece bu küçük yanlış anlaşılmayı ortadan kaldırmak istiyorum.
Leya:Tuana dün yaptığının çok yanlış olduğunun farkında mısın?
Leyanın bunu demesi üzerine kaşlarım çatıldı. Ben ortada "büyük" bir sorun göremiyordum.
Tuana:Leya sadece arkadaşım evime geldi. Bunda bu kadar abartılacak ne var?
Leya:Benim sevdiğim çocuk senin evine geldi. Bundan kötü ne olabilir.
Bunu bana yaklaşarak ve ne kadar sessiz konuşsa bile sesindeki sinir kendini belli ediyordu.
Ayağa kalkarak hızlıca yanımdan uzaklaştığında bir süre yerimde kaldım ve olanları idrak etmeye çalıştım. Ya ben onu yeteri kadar tanımamıştım ya da birinin dolduruşuna gelmişti.
Kendimi toparlayıp sınıfa girdim. Çağan beni bekliyor olacak ki yerinden kalkıp bana sarıldı. Ben de kollarımı onun bedenine doladım.
Şuan belli ki tek ihtiyacım olan O idi.
Birbirimizden ayrılıp sıramıza geçerken Çağan bana sonra konuşucaz bakışları atmıştı.
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Dersi tabiî ki de her zaman olduğu gibi dinleyememiştim. Kafam düşüncelerle doluydu ve yeni gelişecek küçücük bir olayda bile patlayacak raddeye gelmişti.
Zaten bugün Yağız da gün boyu yüzüme bakmamıştı. Ya Leyadan çekiniyordu ya da benden utanıyordu. Gerçi Yağızı şu zamana kadar biraz olsun tanıdıysam muhtemelen benden utanıyordu. Aslında Leyayı da tanıdım demiştim ama tanıyamamışım. Bu yüzden her an yanılgıya düşebilirdim.
Son derse girmenin verdiği rahatlama hissi ile kafamı tekrar sıraya gömdüm. Neyse ki dersimiz müzikti ve müzik dersleri dönemin başından beri boş geçiyordu.
Yanımda hissettiğim hareketlilikle kafamı yarım bir biçimde kaldırdım ve yanıma baktım. Oturan Çağandı. Saçlarımı düzeltip kafamı tam kaldırdım ve ona baktım.
