Mon Amour ❤️💍

Deel 135

Pp Yasmine

Ik ga naar beneden en zie verschillende mannen rondom 1 man die op de grond ligt. "Yasmine" zegt Hamza. Ik kijk naar de man op de grond maar zie geen gezicht, aangezien hij op z'n buik ligt. "W..wat is er gebeurd?" vraag ik. "Die kanker Ilyas. Ik weet niet wat hij hier deed wollah. Volgens mij zocht hij jou" vraagt ene man die ik nog nooit heb gesproken. "Ik.. ik kan dit niet meer aan" is mijn enige antwoord en ik loop naar boven. Ik pak een grote tas en stop er verschillende spullen in van mij en Liaam. Ik ga vanaf nu bij mn moeder slapen. Tot Younes terug is. Nergens ben ik veilig. Nergens. Niemand gunt je vrijheid. Hoe erg is dit, ik ben niet eens veilig in mn eigen huis. Ik moet dag en nacht bewaking hebben. Wtf is dit. Ik heb dit nog nooit gehoord bij gezinnen. Waarom wij wel? Wat hebben wij dat zij niet hebben? Ya Allah, vergemakkelijk het voor ons.

Wanneer ik klaar ben met m'n tas te maken doe ik een joggingpak aan, was ik mn handen en gezicht en haal ik Liaam voorzichtig uit z'n bedje. Ik laat m verder slapen in z'n autozitje. "Uh jullie zijn allemaal echt bedankt, maar het hoeft niet meer. Ik kan dit niet meer aan. Younes zal jullie wel extra betalen ofso" zeg ik tegen de jongens. Ze hebben ilyas hier juist weggehaald. Ik ruim het vieze bloed op en wanneer ik klaar ben ga ik met Liaam naar de auto. Ik heb mn moeder al gebeld dus zij is wakker. Younes bel ik morgen wel, ik wil niet dat hij slecht zal slapen.

Bij mamatje aangekomen staat ze al buiten op me te wachten. Ik stap uit met Liaam in mn armen en geef mn moeder een kus. "Alles oké met jullie?" vraagt ze. "Jaja met ons wel" antwoord ik en we gaan naar binnen. Mn moeder heeft ook al een babybedje in mijn vroegere kamer gezet dus leg ik Liaam daarin. Ik ga weer naar beneden om alles tegen mn moeder te vertellen. Ze is in complete schok. En terecht. Maar Alhamdulillah dat er niks met mij of Liaam is. Als er nu nog wat met m'n zoontje gebeurt, vergeef ik t mezelf echt nooit. Iedereen slaapt nog en weet dus nog van niks, buiten mn moeder meskina. We praten nog wat bij en gaan na een kwartier ook naar boven. Ik ga mn oude kamer in en ga in mn bedje waarop ik al hyk lang niet op heb gelegen. Ondertussen kijk ik mn baby'tje aandoe letterlijk als een roosje zit te slapen. Ik zeg dit niet omdat dit mijn kind is ofzo he, maar dit is oprecht de mooiste kind op aarde. SubhanAllah, hoe God mij zo'n prachtig geschenk heeft kunnen geven. Ik heb echt van die momenten dat ik hem uren lang kan aankijken, zonder het beu te worden.

De volgende ochtend word ik wakker door mn baby'tje. Het is 11u. Ik heb amper geslapen, ben vaak wakker geworden in de nacht. Ik haal Liaam uit z'n bedje en geef hem een kus. "Dag schatje van me" zeg ik en hij lacht. Mn hart smelt. "Re3ma inoo" zeg ik tegen m en ik geef m duizenden kusjes.

Ik ga naar beneden met Liaam in mn armen en zie enkel Meyssa. "Heh wat doe jij hier?" vraagt ze. "Oef lang verhaal" antwoord ik. "Nou je hebt tijd genoeg om die verhaal uit te leggen" Ik leg dr alles van A tot Z uit. "Wtfffff man" is dr reactie. Ik word gebeld door Younes. Ik neem op. "Heyy" zeg ik. "Yasmine waar ben je???" vraagt hij ongerust. "Bij mn moeder" antwoord ik. "Is alles oké met jou en Liaam?" vraagt hij. "Jaja met ons wel hmdllh" "Waarom heb je me vannacht niet gebeld? Ik heb dit moeten horen van Hamza" zegt hij een tikkeltje boos. "Ik wou je geen slechte nachtrust geven, ik ging het je sowieso zeggen nu" antwoord ik. We praten nog over de hele situatie...

"Waar is mama?" vraag ik wanneer ik neerleg. "Naar de winkel" antwoordt Meyssa. Mn vader komt de woonkamer in. "Huh Yasmine? Sinds wanneer ben je hier?" vraagt hij wanneer hij me in pyjama ziet. "Ik vertel jullie straks allemaal wel wat er is gebeurt" antwoord ik, aangezien ik weet dat als Anouar opstaat ik hem ook t hele verhaal moet vertellen en vervolgens Walid ook. "Oké dan" zegt hij vreemd.
"Ewa Yasmine" zegt Anouar slaperig en hij pakt Liaam op. "Kifesh je komt in de ochtend, sinds wanneer dat" "Laang verhaal, ik vertel jullie zo wel" Vervolgens volgt ook Walid en wanneer mn moeder thuis is vertel ik het hele verhaal. "Kifesh je belt me niet???" zegt Anouar. "Ja waarvoor moest ik je bellen? Er is niks gebeurt met ons ofso he? En plus ik ben hier nu toch" antwoord ik. "Waar is die fucking ilyas nu?" vraagt Walid. Ik haal mn schouders op. "Leeft hij be3da nog?" vraagt mn vader. Alweer haal ik mn schouders op. Natuurlijk verdient geen enkel persoon zo'n dood, maar toch voelt het als een soort van opluchting ofso. Niet voor mij, maar vooral voor de toekomst van mn zoontje. Mensen zijn namelijk tot alles in staat, girls. Vergeet dat niet!

Ik heb Liaam net in z'n bedje gedaan, hij doet een middagdutje. Straks komen mn tantes en mn oma naar hier. Mijn hoofd staat daar momenteel totaal niet bij, maar ja het moet. Ik facetime snel nog wat met Younes en ga dan naar beneden om te helpen met t eten enzo. Ik ruim ook wat op en dek de tafel.

"Salaam" zeg ik en ik groet ze 1 voor 1. We gaan zitten en praten over alles en nog wat. "Hoe gaat t met Younes?" vraagt mn tante. "Hamdulillah" antwoord ik. "Heb je Liaam bij hem thuis gelaten?" vraagt ze dan. "Nee Liaam ligt boven te slapen, Younes is uh naar z'n moeder" lieg ik. "Oh" 
Ik wil niet dat iedereen het weet. Het is iets tussen ons. Niemand hoeft het toch te weten? En nee het boeit me niet, ik schaam me niet ofso. Maar er gaan gwn roddels verspreid worden en daar heb ik totaal geen zin in. Ik weet dat ik langs alle kanten zal horen 'meskina dat is die meisje die met die terrorist is getrouwd' , en inderdaad, Younes is allesbehalve een terrorist maar als iedereen t weet zal hij sws een terrorist genoemd worden. Dit willen we dus vermijden....

Stemmm❤️