SAHRA: (Gizli Sevdam)

0.1 Bir Gün Sevileceksin Elbet

Arkadaşlar merhabalar. Umarım hepiniz iyisinizdir🖤

Yeni hikâyemin giriş bölümü ile karşınızdayım.
Hikâyede ilk birkaç bölüm dram ağırlıkta olacak. Ona göre dram sevmeyenlere bir uyarı olsun diye yazıyorum.

(Biraz daha mizah ve mahalle kurgusu sevenler diğer hikâyeme göz atabilir)

Bu hikâye için de şunu söyleyip veda edeyim: Hikâye biraz ağır ilerliyor gibi gelebilir size ama zamanla daha da hız kazanacak. Düğümler zamanla çözülecek ve sırlar yavaş yavaş açığa çıkacak. Birazcık sabır göstermenizi ve  bir şans vermenizi rica ediyorum.
Not: Bu bir aşk hikâyesidir.
Aşk, sevmek ve sevilmek güzeldir. Dilerim hepiniz sever ve sevilirsiniz...

Seviyorum seni
denizi ilk defa uçakla geçer gibi

İstanbul’da yumuşacık kararırken ortalık
içimde kımıldayan birşeyler gibi

Seviyorum seni
Yaşıyoruz çok şükür der gibi"
demiş Nazım Hikmet...

Herkese iyi okumalar diliyorum...

2024
Anılar Defteri

Hayat bazen o kadar ağır, yaralayıcı ve hüzün dolu ki insan, nefes alamadığını hissediyor. "Ben bittim öleceğim galiba. Çünkü artık bu acıya daha fazla katlanamam"diye düşünüyor.

Ama bitmiyor nefes ve devam ediyor insan yaşamaya. Tabii buna yaşamak denirse...
Kalp ağrır, hüzün bulaşır gözlere. İnsan pes etmek üzere olduğuna inanır ve işin tuhafı bu biraz daha devam ederse kendi nefesini bile kesmeye kalkar bazen.

Ama bunlara rağmen insan istiyormuş; birazcık sevgiyi, birazcık merhameti, birazcık kabullenilmeyi..
Öyle istiyormuş ki yürek,şaşıp kalıyorsun. Ufacık et parçası ama o kadar acı veriyor ki; söküp atasın geliyor daha fazla acımasın diye.

Biri bile olsa,beni, bir kez,  sadece bir kez biri güzel sevse ne olur ki "diye düşünmeden edemiyorsun.
Ama bazen olmayınca olmuyormuş. Anladım artık.

Ben Sahra annesi onu terk etmiş, babası onu yurda atıp arkasını dönmüş küçük bir kız çocuğu.

Ben Sahra aile namına hiçbir şey bilmeyen kendi ailesi tarafından kabul görmemiş sevgiye aç bir genç kız.

Yaşım 25 ama hala küçük bir çocuk gibi sevgi isteyen kalbim var. Bu bazen o kadar sinirlendiriyor ki beni.
Uslanmaz kalbime sövesim geliyor, çıkarıp atasım...

İşte böyle bir kalbimin olması yetmezmiş gibi bir de üstüne sevda denen dert bindi. Yıllardır beni içten içe bitiren, bir sarmaşık gibi kalbimi saran, acı verici bir aşk.

Daha adını bilmeden, sesini, kokusunu, huylarını bilmeden sevmiştim onu. Sonra bir şekilde hayatıma dahil oldu.
Bana, kalbime neler yaptığını bilmeden...

Bir insan bu kadar sevmemeli diyordum çoğu zaman çünkü bu çok zararlı ; hele de bu karşılıksız ise..
Karşılık yoktu benim sevgime biliyordum.

Biliyordum onun için sadece mahallede halasıyla kalan ve onunla uzaktan akraba olan bir kızdım. O ise beni görür sadece başıyla selam verirdi. Bazen birkaç kelam ederdi o kadar.

Beni gerçekten gördüğüne, farkına vardığına bile emin değildim. Onu görünce hem sevinçten havalara uçuyor, hem de kalbimde öyle bir hüzün peyda oluyordu ki  şaşıp kalıyordum. Ne yapacağımı bilmez bir halde kalbime söz geçirmeye çalışıyordum.

Onun beni görmemeye
devam etmesi beni yine katlanılmaz acılara sürüklüyordu.
Ve bu kalbimi çok ama çok acıtıyordu. Kalbimde hep bir ağırlık vardı sanki.

Nefes alsam alamam, unutmak istesem unutamam onu.
Ne ardımda bırakabilirdim, ne onunla devam edebilirdim çünkü onun için yok hükmündeydim.
Bu cümle hep onunla ilişkimi özetliyor gibime gelirdi: 'ne seninle ne de sensiz'
İşte onunla aynen böyleydim...

Annemin ve babamın terk etmesinden sonra daha acımaz demiştim kalbim için. Yanılmışım hem de büyük yanılmışım. Onu severken küle döndü yüreğim fakat kimse bilmedi. Bir onu sevdim, bir onu gördü gözüm de o görmedi beni, hiç bilmedi.
Kalbimde ağrı arttı öyle ki nefes aldırmaz oldu.

Ama sakin ol kalbim. Olmazsa olmazmış bunu zaten anladın artık. Sevmek yazılmış senin ömrüne de sevilmek yokmuş nasibinde. Hele onun tarafından sevilmek neredeyse imkansız. Biliyorsun...
Bunu kabullen artık kabullen ki daha fazla beklenti içinde olma.

Kabullen ki kalbin durmayı isteyecek kadar acıdığı zaman onu sakinleştir.
Gerçekleri fısılda ona. Haykırma çünkü haykırış olunca dinlemez biliyorsun. İnat eder o.
Sen o yüzden sakince fısılda.

Fısılda usulca ki ikna olsun bu acı duruma.
Anlat sakin bir şekilde ki kabullensin o da şu gerçeği:

"Bazı insanların sevilmesi imkansızmış." Sen buna sakın inanma. Biraz gerçeklik payı olsa da inanma, sen yine de umutla bekleyen ol.
Çünkü ben inanıyorum kalbim. Birgün elbet biri seni de sevecek.
Ey sevmeyi çok iyi bilen kalbim bir gün sevilmeyi de tadacaksın...
Sadece zamanını bekle.

Her çiçeğin açtığı toprak da mevsim de farklıdır. Senin de toprağın seni bulacak bir gün ve tam mevsiminde açacak o içinde solmaya yüz tutmuş güzel çiçeklerin...