Nasze wspólne piekło

Prolog

Tego właśnie dnia uświadomiłam sobie że to nie świat jest zniszczony tylko ludzie.
Że w jednej sekundzie potrafią zburzyć wszystko co zbudowałeś przez lata.
Zabić jakaś część ciebie i nawet nie mrugnąć.
Mnie zabili i zmusili do zbudowania nowej mnie.
Uświadomiłam sobie że ludzie którzy mnie zniszczyli ,są jeszcze bardziej zniszczeni niż ja .
Że te brązowe oczy będą moim przekleństwem.
Kartą wstępną do piekła.
Że od tego wieczoru pierwszy raz poczuję ból, który ma stać się moim przyjacielem.
Że od teraz nie od łącznym elementem mojej codzienności będzie kłamstwo, udawanie.
Nauczę się tańczyć podczas burzy, bo deszcz będzie nie od łącznym elementem mojego życia.
Te kilka osób które rozniosą moje życie wnosząc do niego chaos, którego tak się bałam.
A potem te same osoby staną się mym ratunkiem i zniszczeniem jednocześnie.
Nazywam się Isabella Davies i to ja dzisiaj opowiem wam swoją historię.
Opowiem wam swojej przeszłości żebyście zrozumieli teraźniejszości.
Opowiem wam o chwilach gdy leżałam na samym dnie, ale też o tych ułamkach sekund gdy stałam na szczycie.
Opowiem wam o tym jak wiedziałam świat swoją wyobraźnią. I o tym kiedy ujrzałam rzeczywistość.
Każdy jak był dzieckiem chciał rozumieć sprawy dorosłych.
Rodzice zawsze powtarzali że jak będziesz starszy to zrozumiesz.
A ja w tamtym momencie wolałabym być dzieckiem i nic nie rozumieć.
Bo od tamtego momentu nic już nie było takie same...