အချစ်အပိုင်းအစလေးများ [completed]

Part.4

ဘုံသတိပြန်ရလာတော့သူမဆေးခန်းတစ်ခုမှာရောက်နေတယ်ထင်ပါတယ်။

''လူနာကသွေးအားနည်းရောဂါရှိတယ် ကိုယ်ဝန်ကလည်းဆောင်ထားရတော့လူကတော်တော်လေးအားနည်းနေတယ် ဆေးသေချာသောက်ခိုင်းပြီးသေသေချာချာလေးဂရုစိုက်ခိုင်းလိုက်ပါ''

ဆရာဝန်ကထွဋ်ခေါင်အားမှာတမ်းတွေခြွေနေတာပင်။

''ဟုတ်ကဲ့ပါဒေါက်တာ''

သူဆရာဝန်နဲ့စကားပြောနေတုန်းဘုံကကုတင်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီးအခန်းထဲကပြေးထွက်သွားကြောင့်သူ့မှာနောက်ကအမီပြေးလိုက်ရသေးသည်။

''ရွှေဘုံစံ မပြေးနဲ့''

သူမကမကြားသလိုနှင့်အရှိန်မလျှော့ပဲဆက်ပြေးနေတုန်း။

''မင်းကိုရပ်လို့ပြောနေတယ်လေ''

ဘုံကဆက်ပြေးနေဆဲပင်။သူမကဆေးခန်းအပြင်ထိရောက်အောင်ပြေးသွားပြီးကားလမ်းမပေါ်တက်ပြေးမလို့ကြံနေတုန်းထွဋ်ခေါင်ကသူမအားအမိအရလှမ်းဆွဲပြီးပုခုံးနှစ်ဖက်ကိုဆွဲရမ်းကာ

''မင်းဘာလုပ်တာလဲ မင်းရူးနေတာလား''

''အဟင့် ဘုံ​ေ.သချင်လို့ပါ ဘုံ​ေ.သသွားမှအေးမှာ ဘုံ့ကြောင့်ဘုံ့မိသားစုအရှက်ရရတော့မှာ အီးဟီး''

''မင်းမဟုတ်တာတွေပြောမနေနဲ့ လုပ်ရဲရင်ခံရဲရမယ် မင်း​ေ.သသွားရုံနဲ့ဒီကိစ္စကပြီးမသွားဘူး''

''ဒါဆိုဘုံကဘာလုပ်ရမှာလဲ ဘုံကလေးကိုလည်းဖျက်မချရဲဘူး''

''မွေးရမှာပေါ့''

''ဟင်''

ဘုံသူ့အားမျက်ရည်တွေစိုစွတ်နေသောမျက်ဝန်းအစုံနဲ့ကြည့်လိုက်မိသည်။

''ဘုံကကလေးကိုတစ်ယောက်တည်းမွေးရမှာလား ဟင့်အင်း ဘုံမလုပ်ရဲဘူး ဘုံ့ကိုပတ်ဝန်းကျင်ကကဲ့ရဲ့ကြမှာ ပြီးတော့ဖေဖေရောမေမေရောကိုကိုရောအရှက်ကွဲကြရမှာ''

''မင်းဘာလို့အစကတည်းကအယုံလွယ်သေးလဲ ဒီရဲ့အကျိုးဆက်ကိုတော့မင်းလက်ခံရမှာပဲ''

''အဟင့် ဟုတ်ပါတယ် ဘုံမိုက်ခဲ့တာပါ ဘုံကအညှာလွယ်ခဲ့တာပါ''

ပြောရင်းထိုင်ချကာငိုယိုနေသောသူမကိုကြည့်ပြီးထွဋ်ခေါင်အတော်လေးစိတ်ရှုပ်သွားရသည်။