(32)
ခန္ဓာကိုယ်က အပူငွေ့ ရှိိိန်းရှိန်းနဲ့ အာခေါင်တွေခြောက်ကာ နိုးလာရသည်။ကိုက်ခဲနေနဲ့ဒဏ်နဲ့ ခြေထောက်ကို ကြည့်တော့ ပတ်တီးနဲ့ မမလုပ်ပေးထားတာဘဲဖြစ်လိမ့်မည်။ ရေသောက်ချင်လာ၍ ခြေထောက်ကို အာပြုကာ ထော့နဲ့ထော့နဲ့ ထောက်ရင်း အိမ်နောက်ဖေး ကို ရောက်လာတော့...
" အယ် နိုးပြီလား ထက်၊ မမ ကိုလှမ်းခေါ်လိုက်တာမဟုတ်ဘူး။"
နားကြားမှားတာလား ... မမက သူ့ကိုယ်သူ မမလို့ သုံးကာ ပြောနေလေသည်။
" ကျောင်းမသွားဘူးလား။ "
" ဟင့်အင်း ဒီနေ့နားတယ်။"
မမစကားကို ခေါင်းငြိမ့် ကာ သောက်ရေအိုးထဲက ရေ ကိုတ၀ကြီးသောက်လိုက်သည်။
နောက်လှည့်တော့ မမက သူ့နှဖူးကို အသာအယာလာစမ်းရင်း...
" အဖျားရှိသေးတာဘဲ၊ ဒီနေ့တော့ ထမင်းမစားသေးနဲ့အုံးနော်၊ မမဆန်ပြုတ်လုပ်ပေးမယ်။"
" ဟုတ် ...ဟို ဟန်လေးတို့ရော။"
"ဟန်လေး လယ်ထဲ သွားတယ်၊ မမနွေးက အိမ်ပြန်တယ်လေ၊ သူ့ရဲ့ မောင်လေး ဆိုလား ရောက်လာလို့"
"အော်...ကိုယ် မျက်နှာ သစ်လိုက်အုံးမယ်။"
"ရလား အောက်ဆင်းနိုင်လား ၊ မမကူပေးမယ်လေ။"
"ရတယ် ...ကိုယ်နိုင်တယ်။"
ထူးထူးဆန်းဆန်း ချိုသာ နေတဲ့ မမကို ကြည့်ရင်း ထက် ကြက်သီးထမိသည်။
"ထက်ရေ... မပြီးသေးဘူးလား၊ အအေးပတ်နေမယ်။"
"ဟုတ်...ဟုတ် ပြီးပြီ။"
အိမ်ပေါ်တတ်လာတော့ သူမမတွေ့ချင်တဲ့ မျက်နှာ ကိုတွေ့လိုက်ရတာကြောင့် စိတ်ညစ်သွာသည်။
" ကိုထက်ပိုင် ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ။"
ကိုပိုင်လို့ခေါ်နေကျ မမက ဒီနေ့မှ အခေါ်အဝေါ်တွေပြောင်းနေလေသည်။
" ဒေါက်တာ့ဆီကိုဘဲ သီးသန့်လာခဲ့တာပါဗျာ..."
ပြုံးကာပြောရင်း ထက်ကိုငဲ့ စောင်းကြည့်လိုက်ကာ
YOU ARE READING
တောရိုင်းပန်းတို့မညိုးစေချင်။
Actionဝေးကွာရခြင်း... ထိုဝေးကွာရခြင်းကို ချစ်ရတဲ့သူကဘဲ ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ နောက်ပြန်မလှည့်ခြင်းတွေ... ဖခင်ဖြစ်သူ ရဲ့ရည်မှန်းချက်နဲ့ တောရိုင်းပန်းတွေကို မညိုးစေချင်ခဲ့တဲ့ တယောငယ်ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န်မလေး... ဘယ်လောက် ဘဲ ဝေးမဲ့လမ်းတွေလာပါစေ ချစ်ရသူအတွက်ဆို ပင်လယ်ကိုလည်း...
