(22)
မနက်စောစော စီးစီး မထစဖူး ထက်ကို စိတ်ပူလို့ ဟန်လေးတစ်ယောက်ထလာရသည်။ ပါးစပ်ကလဲ ပွစိပွစိ ဖြင့်
"ကားထဲမှာ အေခဲပြီး ဂန့်နေပြီထင်တယ်၊ အိမ်လိုက်အိပ်ပါဆိုလဲ မရဘူး၊ အတွဲကြားထဲငါက ခွေးစာ စား နေရသလိုဘဲ။"
တယောငယ် တို့အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကား နားသွားပြီး တံခါးခေါက်ကြည့်မှ ဟန်လေးတစ်ယောက် ကိုယ့်နဖူးကိုယ် လက်နဲ့ ပြန်ရိုက်လိုက်ရပြီ။
" ဟန်လေး...ဟန်လေး နင်တကယ် ခွေးစာ စားနေရပြီဘဲ..."
" စောက်ကျိုးနည်း ၊ ငါကတော့ စိတ်ပူလိုက်ရတာ ၊ သူကတော့ အိမ်ထဲမှာ နှပ်နေလောက် ပြီ၊ အိမ်ပြန်တာဘဲ ကောင်းတယ်။"
အိမ်ထဲသို့ မှုန်ကုပ်ကုပ်နှင့်တချက်လှမ်းကြည့်ပြီး
ဆူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ အိမ်ပြန်ကာ စောင်နဲ့ ကွေးရတော့သည်။
တခါမှ ကြမ်းပြင်မှာ ညလုံးပေါက်မအိပ်ဖူးတာကြောင့် ထက်တစ်ယောက် ဘယ်လိုမှအိပ် မပျော်၊ လူလှိမ့်ရင်း မနက်မိုးလင်းရသည်။ အိပ်နေကျ ကိုယ့်အိပ်ရာ ၊ ကိုယ့်အိမ်မဟုတ်ဘူး ဆိုသည့် အတွေးကြောင့် သက်ပျင်းအခါခါ ချရသေးသည်။ ဖုန်း သုံး ဖို့ကျတော့လည်း လိုင်းဘယ်လိုမှမမိတာကြောင့် နားကျပ်တပ်ကာ အိပ်ရာ ပေါ်မှာဘဲ ပက်လက်လှန်ပြီး မမ နိုးတဲ့အချိန်ကိုစောင့်နေရသည်။
မနက် ၇ နာရီထိုးတော့ မမခြေသံကို ကြားရတာကြောင့် မျက်လုံး မှေးကာ အိပ်ချင်ဟန်ဆောင်ရသေးသည်။
အောက်ကိုဆင်းသွားသည့်အသံကြားမှ အိပ်ရာကနေ အသာလေးထကာ ခြင်ထောင်တွေဖြုတ် စောက်တွေခေါက် ကာသိမ်း လိုက်ပြီး...
" နိုးနေပြီလား။"
"ဟုတ်"
ဒါလေးဘဲမေးပြီး နောက်ဖေးမှာ ထမင်းအိုးတည် ကာ အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ မမကို စိတ်တိုင်းမကျ ဖြစ်ရသေးသည်။ စူပုတ်ပုတ်နဲ့ အလုပ်လုပ် နေတဲ့ မမကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး ကားထဲက သူမအသုံးအဆောင်တွေထဲက သွားပွတ်တံ နဲ့ သွားတိုက်ဆေး မျက်နှာသစ်ဆေးတွေ ထုတ်ယူ ကာ နောက်ဖေးနားက ရေချိုးတဲ့နေရာ ဆီသို့ ထွက်လာလိုက်သည်။
YOU ARE READING
တောရိုင်းပန်းတို့မညိုးစေချင်။
Acciónဝေးကွာရခြင်း... ထိုဝေးကွာရခြင်းကို ချစ်ရတဲ့သူကဘဲ ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့ နောက်ပြန်မလှည့်ခြင်းတွေ... ဖခင်ဖြစ်သူ ရဲ့ရည်မှန်းချက်နဲ့ တောရိုင်းပန်းတွေကို မညိုးစေချင်ခဲ့တဲ့ တယောငယ်ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န်မလေး... ဘယ်လောက် ဘဲ ဝေးမဲ့လမ်းတွေလာပါစေ ချစ်ရသူအတွက်ဆို ပင်လယ်ကိုလည်း...
