မေလင်းက မုချန်ဆီကိုစာအိတ်ထုတ်ပြစ်ပေးလိုက်ရင်း
"ကျမအတွက် ငွေမလိုဘူး မောင့်ပဲလိုတာ"
မုချန်ကဧည့်ခံပေးသောလက်ဖက်ရည်ပန်းကန်ကို ကိုင်မြှောက်ထားရင်း
"မင်း သူ့အနားကိုကပ်နေတာလဲ ငွေကြောင့်ပဲမဟုတ်ဘူးလား"
"ရှင်!!!"
"အဟက် ငါ့ကိုဘာမှမသိဘူးထင်နေတာလား
မင်းမိသားစုက ဝမ်အိမ်တော်ကသားဆိုတာနဲ့ လက်ခံလိုက်ပြီးတော့
မင်းကတော့သူ့ရဲ့ပိုင်ဆိုင်မှု့တွေကြောင့်
လက်မလွှတ်နိုင်ဖြစ်နေခဲ့တာလေ
ပြီးတော့ မင်းသူနဲ့တွဲပြီး တစ်နှစ်ကျော်ကျော်လောက်မှာ တခြားတစ်ယောက်နဲ့လဲတွဲလိုက်သေးတယ်မဟုတ်လား "
"ရှင်...ဒါတွေကိုဘယ်လိုလုပ်ပြီး..."
"ငါ မင်းကိုအခွင့်အရေးပေးမယ် ငါပေးတဲ့ငွေကိုလက်ခံပြီး မင်းဘာသာမင်းရှောင်ထွက်သွားမလား
မင်းရဲ့ သတိုးသားလောင်းရှေ့မှာ အရှက်ကွဲခံမလား ဒါပဲရွေး"
မုချန်က ပြောစရာကုန်သွားသည့်အလား ထ ထွက်သွားတော့၏။
မေလင်းကတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျနေတဲ့စာအိတ်ကိုတလှည့် စားပွဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ သူနဲ့ရှောင်ကျန့်ရဲ့စုံတွဲပုံလေးကိုတလှည့် ကြည့်ကာဝေခွဲရခက်နေတော့သည်။
..............
မုချန် မေလင်းရုံးခန်းထဲကထွက်လာတော့ ရေးကြီးတကြီးပုံစံနဲ့ ဓာတ်လှေခါးက နံပါတ်တွေကိုနှိပ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့သခင်လေးရှောင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။
သခင်လေးရှောင်ရဲ့ပုံစံက တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတာကြောင့်
စိတ်ပူသွားကာ အနောက်ကနေ အမြန်ပြေးလိုက်ရတော့၏။
ဓာတ်လှေခါးထဲအရောက်မှာတော့ ငုတ်တုတ်လေးထိုင်ကာ တုန်တုန်ရီရီဖြစ်နေတဲ့သူ့ကိုမြင်သွားပြီး...
"သခင်...ရှောင်ကျန့် ခဗျားအဆင်ပြေရဲ့လား"
သူမေးတော့ မော့ကြည့်လာတဲ့မျက်ဝန်းတစ်စုံက
မျက်ရည်တွေနဲ့မို့ မုချန်ပိုတိုးလို့စိတ်ပူသွာကာ
"ဘာဖြစ်တာလဲ!!!"
သူပါလိုက်ထိုင်ရင်း ရှောင်ကျန့်ရဲ့လက်မောင်းတွေကိုဆုတ်ကိုင်မိ၏။
