"ပါး သားေနာက္က်ေနလို႔သြားေတာ့မယ္..."
"သားေရွာင္ မနက္စာကေရာ"
"ေနေတာ့ပါး ေဆး႐ုံေရာက္မွတစ္ခုခုဝယ္စားလိုက္မယ္"
ဝမ္ပါးကိုလွမ္းေျပာရင္း တစ္စပ္ထဲမွာပဲ
"ဝမ္ရိေပၚ ငါ့ကားေသာ့ေရာ"
ရိေပၚက သူ႕ပါးနဲ႕မနက္စာေအးေဆးထိုင္စားေနရင္းမွ
"ေအာ္ မေန႕က ေမာ့ရန္အေရးႀကီးကိစၥရွိလို႔တဲ့
ေကာကားကိုလာမပို႔ေပးဘူး"
"က်စ္ ဒါ... ဝမ္ေလး ဒါ မင္းသပ္သပ္လုပ္တာမဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ဆိုရင္ေရာ..."
အသားလုံးကိုထိုးစြထားတဲ့ခရင္းအား ပါးစပ္ထဲအသာထိုးထည့္ရင္း
ေရွ႕ကပါးပါးကိုေရာ သူ႕ကိုပါဂ႐ုမစိုက္ဟန္ ျပန္ေျပာေနပုံက
ထုရိုက္ျပစ္ခ်င္စရာအတိ...
"ဟင္းးး ရိေပၚ...ေကာတကယ္ေနာက္က်ေနၿပီ..."
ေနာက္ဆုံးေတာ့သူကပဲ တထစ္ေလ်ာ့ရျပန္သည္။
"ပါးပါးရဲ႕ကားကိုပဲ..."
"ကြၽန္ေတာ္လိုက္ပို႔ေပးမယ္!!!"
တစ္စပ္ထဲထြက္လာတဲ့ ပါးနဲ႕ ရိေပၚရဲ႕စကားသံဟာ
သူ႕အားေ႐ြးခ်ယ္ရခက္ေစသည္။
သူ ပါးကိုမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕လွမ္းၾကည့္မိေတာ့
ပါးကလဲ မတက္နိုင္ဘူး ဟုေသာ မ်က္ႏွာေဘးျဖင့္ျပန္ၿပဳံးျပရွာ၏။
"ရိေပၚ လိုက္ပို႔မွာဆိုလဲ သြက္သြက္လုပ္ေလ "
"ဟင္းးးေကာ...ေကာေက်ာင္းမွာတုန္းက မသင္ခဲ့ရဘူးလား
သူမ်ားစားေသာက္ေနရင္ မႏွောက္ယွက္ရဘူးဆိုတာေလ"
ေရွာင္က်န့္ စိတ္ေလ်ာ့ကာလြယ္ထားတဲ့အိတ္ကို
ၾကမ္းျပင္ေပၚျပစ္ခ်လိဳက္သည္။
ဒီေန႕ေတာ့ ဧကန္မုခ် သူ႕တာဝန္ေတြ လွစ္ဟင္းပါေတာ့မည္။
"အဟမ္း... သားေရွာင္ ေနာက္က်မဲ့အတူတူ
မနက္စာလာစားလိုက္ပါေတာ့လား"
ပါးက မေနတက္စြာ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန့္ရင္း
မနက္စာသာ ဝင္စားလိုက္ဖို႔ေလာကြက္ေခ်ာလာ၏။
သူမနက္စာဝိုင္းကို မွင္ေသေသဝင္ထိုင္ရင္ စဥ္းစားမိသည္။
*သူ တကယ္ ရိေပၚကိုစိတ္ကုန္ေနၿပီ...*
.......................
