Mahalle sakinleri her yıl olduğu gibi ilk iftarlarını birlikte yapabilmek için Günebakan Ev Yemekleri restoranında harıl harıl hazırlıklarını sürdürürken beklenmedik bir adam, sofralarına misafir olacaktır.
Gelen bu misafiri gören Yasemin'in elindek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
GÜNEŞİ BEKLEYEN AYÇİÇEĞİ KEYİFLİ OKUMALAR 🌻
Hayaller, ellerin arasında tutulmaktan formunu kaybetmiş buz kütlesi gibi ne zaman kayıp gideceği belli olmayan zihin oyunuyken peşinden koşup ona ulaşabilmekse en büyük sınavlardandı.
Antalya'nın Kumluca İlçesindeki Günebakan Mahallesinin köşebaşında bulunan Günebakan Ev Yemekleri, mahallelinin vazgeçemediği yerlerden biriydi.
Senelerdir mahallelinin; yemekleriyle karnını, sohbetiyle ruhunu doyuran tek adresti.
Ara sıra uğrayan turistlerle şenlenmesini beklemelerine gerek olmadan kendi neşeleri, kendilerine yeten insanların yaşadığı, en az havası kadar sıcak bir mahalleydi.
Dükkan sahibi Süsen Hanım, güler yüzüyle bir yandan komşularına laf yetiştirirken bir yandan da serçe parmak ölçüsündeki sarmaları borcama diziyordu.
Bugün, ilk iftarlarıydı.
Her sene olduğu gibi, mahalle geleneğini bozmadan birlikte açacaklardı. Çocukları henüz küçükken de bu geleneği bozmamışlardı, şimdi toruna torbaya karışmışken de, aralarına yeni üyeler katılmışken de, ayrılmışken de...
Mis gibi kokular tüm mahalleyi sarmışken ellerinde pidelerle dükkana giriş yapan Ferit'in sesi yankılandı içeride. Yüzündeki gülümsemeyle, "Nasıl ama hanımlar," dedi pideleri tezgaha bırakırken. "Hiç sıra beklemeden alıp geldim."
Ferit, Süsen'in en büyük çocuğuydu. Yaşı otuza dayanmıştı neredeyse. Daldan dala sıçrar, sorumluluk almaktan nefret eder, bir gün zengin olacağı hayaliyle yaşar giderdi. Ama kimseye zararı dokunmazdı, şeytan tüyü var diye tabir edilen cinsten yapısı vardı. Ne kadar kızılsa da o kadar çok sevilirdi.
Komşulardan birisi, elindeki salatayı dışarıya kurulmuş masaya götürmek için kapıya yürürken gülerek Ferit'in omzuna vurdu elini. "Hepimiz buradayız ya çocuğum, sıra beklememen normal değil mi?"
Ferit, birkaç saniye düşünür gibi bekledikten sonra haklı olduğu kanısına vardı ama gururundan ödün vermedi ve konu hakkında fazla bir şey konuşmadan annesinin yanına yürüyüp tezgahın arkasına geçti.
Elleri ceplerinde, ileri geri sallanarak kıvrandığında, "Söyle söyle," dedi annesi. "Ben biliyorum ne diyeceğini de sen söyle."
"Hale de geliyor muymuş iftara?"
Süsen'in dudakları yukarı doğru kıvrıldı. Hale, evlerinin kızı sayılırdı gözünde. Her ne kadar itiraz etseler, birbirleriyle anlaşamıyor gibi görünseler de Ferit ve Hale'nin arasındaki isimsiz ilişkiyi herkes bilirdi.
"Geliyormuş," dedi oğluna bakmadan. "İşten erken çıkacakmış."
Ferit'in sırıtışı büyürken, "O zaman bana müsade," dedi. "Gidip hazırlanayım."
