Mahalle sakinleri her yıl olduğu gibi ilk iftarlarını birlikte yapabilmek için Günebakan Ev Yemekleri restoranında harıl harıl hazırlıklarını sürdürürken beklenmedik bir adam, sofralarına misafir olacaktır.
Gelen bu misafiri gören Yasemin'in elindek...
Güneşin yıllar önce bende kaybettiği mana, içimde yenilenirken artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının farkındaydım.
Kırıktım.
Boynu dalından kopartılmaya ant içilmiş bir çiçek ne kadar kırıksa o kadar kırıktım.
Ancak başka topraklarda yeniden var olabilirdim.
Yeniden toparlanabilirdim.
Dalımdaki o kırıklık her defasında sızlasa bile başarabilirdim.
Mahir'in ardından Ümit'le de konuştuğumda otel sınırları içinde ikisiyle de yalnızca iş ilişkimiz olacağını söylemiştim. Onlara çok güvenmesem bile kendi sınırlarıma güveniyordum.
Resmiyetten oldukça uzak durmayı sevdiğimden dolabımda iş alanına uygun da pek bir kıyafet olmadığından düz elbiselerimden birini tercih etmiş, saçlarımı yapmış ve odadan ayrılmıştım.
Günlerdir birbirimizden kaçarak yaşadığımız için annemlerle henüz iletişimim olmamıştı ancak şu an, "Yasemin, biraz konuşalım mı?" diye sorarak kapıda dikilen babamla bu kaçışın sonundaydım.
"Konuşacak bir şey yok."
Bana doğru iki adım attı, bense geriye doğru çekildim. Çünkü herhangi bir temasa tahammülüm yoktu. Bunca zaman saçlarımı okşarken, gözyaşlarımı silerken her şeyi biliyorlardı. Ve edeceği her yeni temasta da yeni bir yalanla yaklaşacağını ben biliyordum.
Aramıza ördüğüm duvarı böyle yaparak yıkamayacağını anladığında hayal kırıklığı çehresini sardı ve başını öne eğdi. "Kızım, sebeplerimiz vardı."
Hala bir sebepten bahsedebilecek kadar kendilerini haklı mı görüyorlardı?
Ne acayip!
"Sebepleriniz de, yaptıklarınız da umurumda değil, baba." En çok nefret ettiğim huyum baş gösterirken gözlerimin sızlamasına sinirlendim. Ağlama isteğime karşı koymaya çalışırken, "Bana kocaman bir hayat borçlusunuz," diyebildim. "Yalnızca Mahir'le olanlar için değil hem de. Bugüne kadar yaptıklarınız için. Arkadaşlarımın ailelerine baktığımda hep normal olan bizmişiz gibi geliyordu ama değilmişiz. O günde söyledim yine söylüyorum; benim arkadaşa değil, aileye ihtiyacım vardı."
"Kabul biz anne baba olmayı sizin gözünüzde beceremedik ama yerimizde olsaydınız Ferit de sen de aynı bizim gibi davranırdınız."
