Mahalle sakinleri her yıl olduğu gibi ilk iftarlarını birlikte yapabilmek için Günebakan Ev Yemekleri restoranında harıl harıl hazırlıklarını sürdürürken beklenmedik bir adam, sofralarına misafir olacaktır.
Gelen bu misafiri gören Yasemin'in elindek...
Mayınla döşeli yolda yürümek zor işti. Mahir Korusoy, henüz küçük bir çocukken de o yolda yürüyordu, şimdi de, gelecekte de...
Tek varlığı babası olan çocuklar için kaybetmenin acısı, sansıcı hiç bitmeyecek bir ağrı gibiydi.
Henüz dokuz yaşında yüreğinde taşıdığı ağrı yetmezmiş gibi annesinin de gidişiyle omuzlarına yaşından büyük yükler almıştı Mahir.
O yükleri taşıyamadığını gören tek kişiyse Yasemin'di.
Deli dolu, yüzünden gülümsemesi eksik olmayan küçük kız çocuğu, büyüklerin yapamadığını yaparak yorgunluğu gözlerinden okumuştu.
Hala okuma yazmada sıkıntı çekse bile karşısındaki çocuğun hislerini okuyabilmişti.
Çünkü Yasemin, iyi bir his okuyucusuydu.
Herkes onun saf, bazen de aptal olduğunu düşünse bile çevresindeki her şeyi gözlemlerdi. Belki okul başarısı umulan gibi değildi lakin insancıl hislerde gösterdiği başarı oldukça büyüktü.
Çoğu zaman kaşlarını çatar, çevresinde konuşulanları işitir ve en iyi şekilde algılardı. Yıllar içindeyse kendisiyle edilen alayı duymamak için kulaklarını tıkamıştı.
Onun neden bunları bıraktığını da anlayan tek kişi Mahir'di.
Belki de onlar, birbirlerinin kayıp parçalarıydı.
Öyle de olmuş olacak ki seneler içinde arkadaşlıktan sırdaşlığa, sırdaşlıktan aşka dönüşmüştü aralarındaki ilişki.
Yaşadıkları yer oldukça küçük ve az nüfuslu olduğundan fazlaca göz önünde bulunmazlardı ama karşısındaki kişinin yaşını önemsemeden dedikodu yapmayı seven teyzeler, bir şekilde kulaktan kulağa uçurmuştu aşklarını.
Bir portakal bahçesi vardı mahallenin köşesinde. Peşi sıra evler dizili olsa bile oraya tek bir çivi çakılmamıştı bunca zaman.
Mahir'in babaannesinindi orası.
Kimselerin uğramadığı, önünden geçerken bile dönmeyeceği kadar bakımsız bahçesi için elinden geleni yapardı Mahir.
