Mahalle sakinleri her yıl olduğu gibi ilk iftarlarını birlikte yapabilmek için Günebakan Ev Yemekleri restoranında harıl harıl hazırlıklarını sürdürürken beklenmedik bir adam, sofralarına misafir olacaktır.
Gelen bu misafiri gören Yasemin'in elindek...
O gece Mahir Korusoy'la saatlerce oturmuş ve sohbet etmiştik. Yıllardır hasretini çektiğim sesine yine doyamamış ama artık dilediğim her fırsatta duyabilecek olmanın gerçeğiyle huzur bulmuştum.
Babamlara maç günü bize gelmelerini düğünden önce söylemiş olmasına rağmen unuttu sanmıştım lakin unutmamıştı.
Kapıdan çıkmadan evvel bedenimi bağrına basarcasına sarılırken, "Annenleri aramayı unutma," diye hatırlattı. "Akşama geleceklerdi. Belki tekrar hatırlatma yapmamızı isterler."
Geriye çekilmeye niyetim hiç yokken biraz daha göğüs kafesine gömüldüğümde başımı onaylarcasına salladım. "Sen ne zaman gelirsin?"
"İşleri tam anlamıyla Ümit'e teslim edersem üç güne batarız, Yasemin." Bir an ciddi konuşmasıyla geriye çekildiğimde gülümsedi. "En son saat satıcısı masasının üstüne anormal fiyattaki saatleri diziyordu ve Ümit de seçim yapmaya çalışıyordu. O yüzden gitmek zorundayım."
Ümit'in yaptığına hiç şaşırmazken güldüğümde, "Git tabi kocam," dedim. "Gelirken de muhasebe dosyalarını getirirsin."
"Sizin otele gelmeye pek niyetiniz yok gibi, Yasemin Hanım?"
Tatlı serzenişine ikimiz de tebessüm ederken kollarımı hafifçe kaldırıp gerindim. "Valla yok, ne yalan söyleyeyim. Bir süre evimde takılacağım. Ama korkmayın işlerinizi ihmal etmeyi düşünmüyorum. Dosyaları getirirsen hallederim."
Alaylı konuşmasıyla omzuna vurduğumda, "Gününüz aydın olsun, Korusoylar," diye bahçenin demir kapısının ardından bağıran abimin sesi yankılandı. Odağımız ona döndüğünde yüzümüzdeki tebessümün izleri sürerken, "Ben hazırım," dedi ileri geri sallanarak.
Kahkaham içimde patlayarak abime baktığımda Mahir kaşlarını çattı. "Damatlığımı verseydim, Ferit," dedi. "Bu biraz az olmuş."
"Hadi be!" Üstündeki takım elbiseye şöyle bir bakarak kendini süzdükten sonra yeniden bize baktı. "Resmi olsun dedim ama," diyerek konuşup durumu fark ettiğinde sustu. "Hain Mahir," dedi. "Dalga mı geçiyorsun benimle!"
"Herhalde be Ferit. Bu halin ne kardeşim, bu ne resmiyet? Alt tarafı Ümit, sen, ben çalışacağız."
Abimin olayları abartmayı sevdiğinden işe başlıyorsun dendiğinde hemen takım elbiseyi çekmişti tabi. Oysa kimseyle yüz göz olmadan, normal bir ofis odasında çalışacaktı. Kaldı ki Mahir ve Ümit bile standart kot tişört giyinip gidiyorlardı.
