The Jerk Who Stole Her First Kiss (Bitches Series 1) COMPLETED

Bitch 14

No! It's just a dream. Ka send lang nga ni Karen sa gc nung tungkol sakanya at kay Mima. Hindi naman pwedeng nandito agad siya. Kakarating nga lang nila sa pilipinas diba? Nag isip lang ako ng sobra-no! Nalasing lang ako ng sobra kaya naging realistic ang iniisip ko. Grabe, ayoko na talagang magpakalasing!

Namalayan ko nalang na nasa sasakyan na niya ako naka upo. Pero buong byahe namin ay tahimik lang. Wala ni isang gustong mag salita. But geez, God knows how much I want to asked him about his engagement! But I kept myself silence. Wala ako sa lugar para mag tanong.

When he finally dropped me home. I know I lose. Kaya naman lumabas na ako sa kotse niya but to my shock! He also get off in his car.

"How are you?" Finally! This is what I've been waiting the whole hour!

But I couldn't find my voice to speak. I was totally out of myself. I just stared at him with full of loneliness in my eyes.

He's now totally a different guy. He grown so well. I miss him. I badly wanted to threw my arms in him but he's not mine. Not anymore.

"Thanks for the ride." Yan na lang ang nasabi ko bago umalis. Gusto pa sana niyang magsalita kaso umalis na talaga ako ng walang lingon-lingon.

Nang makarating ako sa kwarto ko ay kaagad na nanghina ang tuhod ko. Saka ko lang namalayan na nagsituluan na pala ang luha ko.

Gosh, bakit ganito? Ang sakit grabe. Pero deserve ko na naman ang lahat. I hurt him kaya nga siya na disgrasya dahil saakin. Im a bad influence for him. Hindi na dapat ako lumapit sakanya. I should distance myself to him.

I threw myself in the shower. At hinayaan ko lang na magsilaglagan ang mga luha ko kasabay ang pagbagsak ng tubig sa shower.

Days have passed. At hindi na ulit kami nagkita ni Caleb which is better. Kase after kung umiyak sa shower nakapag desisyon ako na kalimutan na siya para hindi na ako masaktak. Total ako nalang naman ang umaasa saaming dalawa eh.

Abala ako sa pag scroll sa feed ko nang may mahagip ako. It was Claine? And she's dating with Caleb? Pero may fiancee na si Caleb which is si Mima. What on earth is happening?

I tried to reach for Claine but she's always unattended. Ano bang nangyare?

This time, si Karen naman ang tinawagan ko. "Kar? Busy kaba?"

"Not really, bakit?"

"Si C-claine..."

"May lead kana kung nasaan siya?"

"No. A-ano..."

" Bakit kaba kinakabahan? May nangyare ba sakanya? "

" She's dating with Caleb. "

" Ano?! "

Tinapos ko na muna ang tawag at sinend sakanya ang link ng nakita kong post.

Bakit naman ganito, Claine? Kaibigan mo ako! Alam mong mahal ko yung tao. Bakit?

Ang pangako kong kalimutan na muna si Caleb ay biglang naglaho. Natagpuan ko nalang ang sarili ko na umiiyak na naman. Kailan ba to matatapos?

As I woked up the other day, sobrang sakit ng buong katawan ko. Para akong binugbog ng ilang beses sa sobrang sakit. Idagdag mo pa yung ulo kong parang sasabog sa sakit.

Nag ayos ako ng sarili bago naisipang lumabas. Gabi na, pero wala parin sina Karen sa bahay. Kaya naman naisipan ko nalang na sa labas nalang kumain. Naglakad lang ako kase wala naman na masyadong sasakyan ang dumadaan.

Medyo malayo na ako sa condominium building nang biglang bumuhos ang malakas na ulan.

"Geez, kung minamalas ka nga naman oh." Sabi ko sa sarili ko.

Pinasok ko sa loob ng damit ko ang wallet at phone ko para hindi mabasa. Kaso sobrang lakas talaga ng ulan kaya sure akong mababasa parin ang mga ito. I tried to look around baka may mahanap akong masilungan kaso wala. Im in the middle of the road.

Dahan-dahan nalang akong naglakad at naghanap parin ng pwedeng silungan, habang tumatagal ang lakad ko, ay kasabay ang pag sakit ng ulo ko.

Gosh, ang malas ko talaga kahit kailan. Una, wala akong pamilya, pangalawa, na aksidente si Caleb dahil sakin, pangatlo wala na si Caleb saakin, pang apat, I'm too broken. Do I deserve this all? Wala maman akong ginawang mali para maging ganito ka komplikado ang buhay ko. I tried my best to be the best of all, pero bakit kulang pa rin? O sadyang may mali talaga saakin?

Nanghihina na ako.

Mula sa malayo ay may natanaw akong kotseng paparating sa dinadaanan ko. But I am too slow to even walk away.

Siguro, oras na. Wala narin namang nagmamahal saakin eh, I'm just a nobody in this world.

Nakatingin lang ako sa kotseng paparating, hinihintay na mabangga ako. But before everything could happen, my vision become dark and I lost my consciousness.

Nagising ako nang maramdaman kong may nakahawak sa kamay ko at may pinahid. Nagawa ko parin namang buksan ang mata ko kahit na sobrang nanghihina na ako.

The moment I opened my eyes. I saw him. Caleb.

"C-caleb..." Mahinang tawag ko pero sapat na para marinig niya.

"Sam. How are you feeling? Are you hungry? I'll get you some soup—"

"A-anong nangyare? " Putol ko sakanya.

Ganun nalang ang pagka irita ng mukha niya. " Anong ginagawa mo sa gitna ng daan? Balak mo bang magpakamatay, Samantha? And do you even know that you're sick?" Puno ng pag alala ang boses niya.

" I-ikaw yung nasa sasakyan? "

" Exactly. Paano kung iba yun? Edi sinasagaan kana! Ano bang nangyare sayo? Where's the brave Samantha I used to know? "

Napayuko nalang ako sa tanong niya. You're brave Samantha is gone. Simula nung ma aksidente ka, wala na akong lakas ng loob. Kase sinisi ko lahat ng nangyare sa sarili ko.

" Hey... " Tawag nya at hinawakan ang kamay ko.

Naiiyak ako pero pinigilan ko ang sarili kong umiyak. Ayokong makita niya ako sa ganung sitwasyon. Hindi dapat ganito ang pagkikita namin.

Magsasalita na sana ako nang biglang bumukas ang pinto at iniluwal doon ang isang babae na may dalang tray ng pagkain.

Pero hindi pagkain ang nakakuha sa atensyon ko, kundi doon sa babae.

It was Claine.