The Jerk Who Stole Her First Kiss (Bitches Series 1) COMPLETED

Bitch 9

TW: SUICIDE ATTEMPT

Gaya ng sabi ni Caleb gagawin niya ang lahat mabalik lang kami sa dati. It's so easy for him to say kase wala naman siyang naramdaman para saakin! Habang ako, palagi nalang kinakabahan pag nasa paligid lang siya tapos idagdag mo pa itong puso ko na walang tigil sa pagtibok ng malakas pag nakikita ko siya. Parang kanina lng sinaktan niya ako tapos heto na ako, nahuhulog na ako sakanya. Pero wala akong planong mag confess noh! Baka ma reject pa ako at masira pa ang pagkakaibigan namin-baka masira rin ang lihim kong pag ibig sakanya.

"Hey... sinong tinitignan mo?" Hindi ako nagkakape pero palage nalang akong nagugulat pag nasa malapitan na siya. Hindi ko man lang namalayan na nandito sya.

Bigla kong naramdamang nag init ang mukha ko. Iniisip ko lang ang pag ibig ko sakanya kanina tapos heto na siya biglang pinadala ni kupido. Tingin ko narinig ni kupido ang pag d-daydream ko. Geez! Kung panain niya kaya si Caleb para saakin? Diba so much of dream come true na yun?

"Samantha Gretchen Navarro!" Muli akong napaigtad nang tawagin niya ang buong pangalan ko at shuta! Kasabay nun ang paghalik niya sa pisngi ko!

"N-nasa school tayo! A-anong g-ginawa mo? M-magkaibigan tayo!" Kanda utal kong sabi sakanya.

Ngumisi lang siya saakin. "Di ko kase makuha ang atensyon mo, so I did think a nicest way. Tingin ko naman gumana. " Sagot nito sabay kindat saakin.

With that, nagsimula na namang mag rambol ang buong kalamnan ko.

"Still. Hindi mo dapat ginawa yun." Kunwari pa ako eh gusto ko naman. Shuta! Naging malandi na ako dahil sa lalaking toh!

"Okay, we'll do it in private place next." He said and wink at me.

Iniisip ko palang ang sinabi niya nag init na ang pisngi ko. Grabe naman talaga ang epekto niya sakin. Nakakatakot, baka hindi ako saluhin kung sakali.

"Anyways, do you want to eat something? Treat ko."

Napatingin ako sakanya. Gusto kong sagutin ang tanong niya na hindi ako gutom pero may gusto akong makuha. Puso mo. Pero dahil si Samantha ito, nunkang sasabihin ko yun noh!

"Nag c-crave akong chocolate ngayon."

"Sige bibili ako" sagot nito at umalis na sa harapan ko.

Napatingin lang ako sa papalayong likuran niya.

These days, naging sunod-sunoran siya saakin. Walang oras na hindi niya sinusunod ang gusto ko. Dahil tuloy sa pinaggagawa niya ay hindi ko maiwasang mag overthink. Hindi ko maiwasang mag isip ng kung ano-anu. Gaya ng, gusto niya rin kaya ako? May nararamdaman din ba siya saakin? Am I important to him? O baka, nasa tabi ko lang siya dahil naawa siya saakin? Alam naman kase niya ang relasyon ko sa mga magulang ko, kaya siguro naawa lang siya saakin. Pero kung naawa lang siya saakin, ayaw kong isipin. Kase masakit. Yung tipong nakakasama mo lang yung taong gusto mo kase may awa siyang naramdaman sayo.
Pero kung sa ganung rason ko lang makasama siya, sana huwag akong gumising isang araw na wala na siyang awa saakin.

Nabalik ako sa realidad nang tumunog ang phone ko. Si mama ang text saakin. Kaya kaagad kong tinignan ang mensahe niya.

[We're leaving the house... for good. Malaki ka na naman, kaya mo na ang sarili mo]

With that message, my world crashed down. Ano pa bang aasahan ko sa pamilya ko? Parang ampon lang naman ako sa bahay. Im just like an air they didn't notice. I should be happy ngayong wala na sila sa bahay nakatira, but why do I feel sad? Is this because they're my family and I can't bear to lose them?

I took a deep breath and think positive. I shouldn't feel affected. It's better be this way.

"Im here-why are you crying?!" Napaigtad ako bigla nang biglang dumating si Caleb. Im too occupied to even noticed him coming.

Napahawak ako sa mukha ko. There's a tears. Hindi ko alam kung bakit ito tumulo. Masaya dapat ako! I should be happy! Pero nang biglang dumalo saakin si Caleb ay hindi ko napigilang humagulhol. He embraces me as I cried so much.

He really is my best friend. He always here to comfort me. He always stay by my side. He never let me feel alone. He never fail to make me happy. He never fail to make me appreciated. He loves me... as his friend.

Nang medyo umayos na ang pakiramdam ko ay bahagya na akong lumayo sakanya at kinuha ang dala niya. Kumain nalang ako para maiwasan ko ang titig niya. Alam kong madami siyang gustong itanong saakin at hindi pa ako handang sumagot.

"Let's talk about this later, okay? For now, eat up. I bought also a lunch for us." He said and arrange the food he brought.

Tahimik lang kami habang kumakain. He gives me a peace of mind kaya sobrang komportable ko sakanya. Ayoko na talagang gumising isang araw na mawala nalang siya bigla saakin.

Tahimik lang din na natapos ang araw. Hindi ko rin alam kung paano ako naka uwi basta ngayon, nakahiga lang ako sa sofa habang nakatingin sa kisame.

Saan kaya sila tumira ngayon? Malaki kaya bahay nila?Masaya ba sila kase finally hindi na nila ako kasama? Masaya ba sila kase nakamit na nila ang pamilyang gusto nila? Naghapunan na kaya sila? Iniisip ba nila ako? Inisip man lang ba ako ni papa?

Biglang nanikip ang dibdib ko kasabay nun ang sunod-sunod na pagtulo ng luha ko. Tumayo ako lumapit sa cabinet namin.

Ayoko ng ganitong buhay! Gusto ko rin ng kompletong pamilya! Gusto ko rin maranasang mahalin ng magulang! Gusto ko rin maramdamang may pamilya ako!

May nakita akong lubid. Kaagad ko yung kinuha at nagtungong kusina. Kumuha ako ng upuan at naghanap ng pwedeng talian ng lubid. Nang nakita ko ang pwedeng talian malapit sa back door namin kaagad kong sinagawa ang pagtali. Nang matapos ay pumunta akong sala para tignan ang picture frame nina mama. Masaya silang tatlo sa litrato. Parang walang Samantha ang nag e-exist.

Dinala ko ang picture frame nila patungo sa pinagtatalian ko. Huminga akong malalim bago sumampa sa upuan. Hawak ko ngayon ang lubid ng biglang bumukas ang pintuan ng bahay.

"SAMANTHA!"