#Unicode
"ရေး...! အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝကနေ လွတ်ပြီ ကျွတ်ပြီကွ....!"
စာမေးပွဲခန်းထဲကပြန်ထွက်လာပြီးလို့ ကျောင်းပေါက်ဝဆီရောက်ရောက်ချင်းမှာပဲ လက်သီးလက်မောင်းတန်းပြီးအော်ဟစ်လာပါသော ဆန်းမင်း....။
"လွတ်မယ် ကျွတ်မယ်ဆိုတာ သေချာလို့လား...?"
အမြင်ကပ်ကပ်နဲ့ပြောလိုက်လေတော့ ကိုယ့်ကို ခပ်စူးစူးအကြည့်နဲ့ ကြည့်လို့လာတော့သည်...။
"ဒီဖေ...! ဒီမှာ crush မရှိလည်း ဆိုးလ်တက္ကသိုလ်ကိုရအောင်တက်ပြမှာကွ...! ကြားလား...!?"
ဆန်းမင်းရဲ့စကားကို ကိုယ်နဲ့ဟိုဂျွန်းမှာ ခေါင်းသာတစ်ချက်ခါလိုက်မိတော့သည်...။
"ထယ်ယောင်း... သားလေး...! ဖြေနိုင်တယ်မလား...?"
ထိုအချိန်မှာပဲ ကျောင်းပေါက်ဝအရှေ့မှာစောင့်နေကြသည့် အဖေနဲ့အမေက ကိုယ့်အနားအပြေးရောက်လို့လာကာ မေးလာကြသည်...။
ဆန်းမင်းနဲ့ဟိုဂျွန်းတို့မိဘတွေသည်လည်း ထိုနည်းလည်းကောင်း....။
"အကုန်ဖြေနိုင်တယ်...! စိတ်မပူနဲ့ ဆိုးလ်တက္ကသိုလ်ရောက်စေရမယ်...!"
အဖေနဲ့အမေကိုပြန်ဖြေရင်း မိသားစုသုံးယောက်ပြုံးရယ်နေတုန်းမှာပဲ အနောက်ကနေထွက်လာသည့် အသံတစ်သံ...။
"ဝါး... ဒါဆို ငါတို့ထယ်ယောင်းလေးက ဆိုးလ်တက္ကသိုလ်တက်နိုင်တဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကြီးဖြစ်တော့မှာပေါ့..."
"ဟာ...! ဆူဟွန်းဟျောန်း...!"
ထိုအသံရဲ့ပိုင်ရှင်ကတော့ အဖေနဲ့အမေအနောက်ကနေထွက်လာတာက ဆူဟွန်းဟျောန်းပင်ဖြစ်သည်...။
"ဟျောန်းက ဘယ်လိုကနေဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ...!?"
ကိုယ့်အရှေ့လာရပ်သည့် ဆူဟွန်းဟျောန်းအား ပြုံးပြရင်း တအံ့တဩမေးလိုက်သည်...။
ဆူဟွန်းဟျောန်းသည် အမေ့အစ်ကိုရဲ့သား၊ ကိုယ့်ရဲ့တစ်ဝမ်းကွဲအစ်ကိုဖြစ်သည်...။ ဒယ်ဂူမှာတုန်းကဆို ခြံချင်းကပ်ရပ် နှစ်အိမ့်တစ်အိမ်နေကြပြီး တစ်ဦးတည်းသားဖြစ်တာကြောင့် မောင်နှမငတ်တဲ့ကိုယ့်ဒဏ်ကို အခံရဆုံးအစ်ကိုကြီးဖြစ်သည်...။
