Her şeyin sona erdiğini düşündünüz mü hiç?
Yaşamanın bir anlamı kalmadığını?
Umudunuza sımsıkı sarılmak isterken itildiğinizi düşündünüz mü?
Lavin sessizliğiyle bilinip duyulmayan çığlıklarıyla savaşıyordu, bu savaşı bir kimse duyar mıydı?
Yürek da...
Doğan güneşin ilk ışıklarıyla gözlerimi açtım. Yani açmak için uğraştım kirpik diplerim yanıyordu gözlerimi açmaya çalışıyordum.
Yatağımdan kalkıp banyoya ilerledim kendimi halsiz hissettiğim gayet açıktı. Hızla soğuk suyu açıp suyun bedenimden aşağı süzülmesine izin verdim.
Duştan çıktığımda üstüme beyaz üstünde kırmızı çiçek detaylı diz altımda biten bir elbise giydim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzüme biraz makyaj yapıp aynı renkte olan bir eşarbı başıma geçirip kahvaltıya yardım etmek için aşağıya indim.
Mutfakta Asiye abla ve kızı Ceyda vardı "günaydın ablaların ve kardeşlerin en güzelleriii" dememle bana döndü ikisi de yüzünde gülümsemeyle asiye abla "günaydın güzel gözlüm" demiş ceyda da günaydın dedikten sonra onlara yardım etmeye başladım.
Annemin gelip her sabah yaptığı gibi çimkirmeye başladı "Sofra niye daha kurulmamış şimdi kızafak yine elinizi çabuk tutun" asiye abla anneme "hemen kuruyoz hanımağam" dedikten sonra Ceyda ile kahvaltılıkları ve hazırladığımız yemekleri sofraya taşımaya başladık. Kardeşim Lorin de yanıma gelip bize yardım etmişti. Herkesin sofraya geldiğini gördüğümde bende sofrada Mert abim ve Lorinin arasında olan yerime geçtim. Babamın "afiyet olsun" demesiyle hepimiz kahvaltıya başlamıştık. Babam Başta, sol tarafında annem, sağ tarafında ise Sarp abim, Mert abim, Lorin ve ben oturuyorduk. Babamın demesine göre sofrada fazla görünmemi istemiyordu.
Kahvaltı sorunsuz bitince Asiye abla ve Ceyda ile hemen sofrayı kaldırıp işe koyulduk. Abilerim ve Babam işle gitmek için evden çıktılar.
Lorin ders çalışmaya gittiğinde Annemle ben bahçede kaldık. Kardeşim için seviniyordum onun okumasına izin veriyorlardı. Ben liseyi bitirmeden okuldan almışlardı. Lorin her 'ders çalışmaya gidiyorum' dediğinde canımdan can gidiyordu. Annem biliyor ama bir şey yapamıyordu. Daha doğrusu yapmıyordu. Güzel topraklarımızda kadına konuşma hakkı verilmemişti.
Abimin zoruyla okula yazdırmışlardı fakat babam "ya evlenecek yada okul yok!" Demişti. Bunun üstüne abim de uzatmamıştı.
Sorsanız bu evde bana en çok sahip çıkan Sarp abimdir. Küçükken ne zaman düşsem ne zaman moralim bozulsa onun yanına giderdim. Şimdi de pek farklı olduğu söylenemez. Babamın nefretle çektiği saçlarımı abim sevgiyle şefkatle okşuyor. Canımın sıkkın olduğunu sadece yüzüme bakarken bile anlıyor. Dizine yattığımda saçlarımı severek uyutuyor beni. Babamın aksine seviyor. Dışlamıyor. Görmezden gelip yok saymıyor. Babamın aksine hissettiklerimi önemsiyor..
Akşam olmadan hemen mutfakta Ceyda ve Asiye ablayla yemek yapmaya koyulduk.
