Her şeyin sona erdiğini düşündünüz mü hiç?
Yaşamanın bir anlamı kalmadığını?
Umudunuza sımsıkı sarılmak isterken itildiğinizi düşündünüz mü?
Lavin sessizliğiyle bilinip duyulmayan çığlıklarıyla savaşıyordu, bu savaşı bir kimse duyar mıydı?
Yürek da...
Yeni bölüme hoşgeldiniz umarım hepiniz iyisinizdir, tiktokta yayınlayacağımı söylediğim gerçek hikaye olan kitabımı umarım görmüşsünüzdür benim için çok değerlisiniz inşallah kitabımı okuduğunuzda seversiniz.
Keyifli okumalar 💞
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Lavin'den
Arabada hiçbir ses yoktu radyo bile kaplıydı sadece arabanın sesi vardı.
Yemeğimizi yedikten sonra ben odama çıkıp ihtiyaçlarımı gidererek Berzan'ın dediğine göre hazırlanmaya başladım.
Tam olarak nereye gittiğimizi bilmediğim Berzan'a nasıl olmam gerektiğini sorduğumda bir davet olacağını söylediği için giyinmek zor olsa da üstüme beyaz boydan bir elbise giydim ve siyah bir şal takarak tamamladım.
Bir koluma saatimi diğer koluma da iki bileziğimi taktım. Beyaz elbisenin bir dekoltesi olmadığından kolye takma gereği duymadım ve beyaz kelebekli altın küpelerimi taktım.
Göz altlarımı kapatıp sürme ve rimelle tamamladıktan sonra hazır olduğumu düşünüyordum.
Kapının tıklamasıyla "Gel" diye seslendim.
Kapının ardından görünen Berzan kısa bir an beni süzmüş ve yutkunarak konuşmaya başladı "Çok güzel olmuşsun.."
"Teşekkür ederim sende çok şık görünüyorsun" diyerek onu süzmemek için kendimi tuttum.
"Çıkmamız lazım hazır mısın?" Başımla onayladım ve çantama telefonumu koyarak onun yanına ilerledim.
Önden geçmeme izin vererek peşimden gelmeye devam ediyordu.
-------
Araba durduğunda tanımadığım bir yerde olduğum için tedirgin olsam da yanımda Berzan olduğu sürece bana bir şey olmaz diye düşünüyordum.
Ben düşüncelerimle boğuşurken kapımın açıldığını görünce irkilerek oraya baktım ve Berzan'ı gördüm.
Arabadan indikten sonra büyük kapıya doğru yürümeye başlayacakken elimi tutmuş ve öyle gitmemizi istediğini belirtmişti.
Sıcacık elleri bana temas ederken büyük kapı açıldı ve arkasında tanımadığım bir adam çıktı "Hoşgelmişsin Berzan Ağam sefalar getirmişsin" diyerek bizi karşıladı "hoşbulduk Ceyhun" diyerek karşılık veren Berzan'ın suratında yine sert ifadesi vardı.
"Lavin, kadınlar orda oturuyor herhangi canını sıkan bir şey olursa kim olduğunu hatırla ve o şekilde davran kimseye saygı göstermek zorunda değilsin"
Berzan beni uyardıktan sonra başımla onaylayıp omuzlarımı dikleştirdim ve kadınların olduğu tarafa doğru yürümeye başladım.
"Hoşgeldiniz Hanımağam" genç bir kız bana doğru gelip kurduğu kelimelerle önce ufak bir duraksamamı sağlasa da haklı olduğunu hemen hatırlayarak "hoşbulduk" dedim.
Ben kimin yanına gideceğimi bilmediğim anda karşıma çıkan Berfin ve Berivanla hemen gülümseyip onlara doğru ilerlemeye başladım.
Üstümde gezen gözler beni her ne kadar rahatsız etse de umursamamaya özen gösterdim ve kıskançlık ile bakan gözlerden çok hayranlık ile bakan gözleri hissettim.
"Hoşgeldin yengem" iki kız aynı anda aynı şey söylemiş ve bana sarılmak için ayağa kalkmışlardı "hoşbulduk kızlar Annem nerde" kızlar birbirine bakıp "evde kaldı onlar bizi gönderdiler" diye cevapladı Berivan.
---
2 Saattir sadece oturuyorduk ve neyin daveti olduğunu bile sormamıştım "kızlar bu neyin daveti" diye sorumu yönelttim "Ceyhun amcanın gelini 7 sene sonra erkek çocuk doğurmuş yenge onu kutluyorlar"
Ya Rabbim bu nasıl bir şeydir böyle diye geçirdim içimden. O kadar gereksizleşmişti ki bu davet benim için bir anlık neden burdayım diye sorguladım.
Yerimden kalkıp biraz yürümek için konağın kapısına ilerledim ve çıktım. Hava kararmak üzere olduğu için gökyüzü çok güzel görünüyordu.
Yavaş ve temkinli bir şekilde yürümeye devam ettim.
Kafamda bir sürü konuşan sesler dönüyordu. Sanki kafamın içinde 50 kişi yaşıyormuş gibi hissediyordum.
Mert abim ölmüştü, Sarp abime evlendikten sonra hiç ulaşamadım, Annem ve Babam nerde bilmiyorum, Lorinin dersleri yoğun olduğu için arada telefonla konuşuyorduk.
Abimin yarın cenazesi vardı. Gidecek miydim?
Ahh hayır, ne işim vardı ki orada?
Kendisi beni ateşe atmamış mıydı?
Ölümümü o istememiş miydi?
Cenazeme gelmemişti değil mi, o sırada karısıyla evliliğin keyfini çıkarıyordu.
Ben neden gidecekmişim ki?
Düşüncelerimle nereye yürüdüğümü bile unuttuğumu ve çıkmaz bir sokağa girdiğimi gördüm.
Hava iyice karardığı için geldiğim yoldan hemen geri gitmeye başladım.
Çantamı neden almadım ki ben çıkarken diye kendime kızıyordum.
10 dakikanın sonunda hala daha istediğim yere gelememiştim ve bu beni korkutmaya başlamıştı.
Hava iyice soğumaya başladığı için sürekli ürperiyordum.
Önümde gördüğüm ışık ve seslerle yakında olduğumu anlayarak rahatladım ve adımlarımı yavaşlattım.
Yakınlaştığımda kolumdan tutan bir el ve ağzıma kapanan bir bez ile bağırmaya çalışsam da başaramamış ve kendimi kaybetmiştim.
