Vera zet de bloemetjes buiten

Feest

Knorrend en geeuwend stond Vera op. Het was al licht. Ze was wakker geworden van een hels kabaal buiten.
"Barend, wordt eens wakker luilak! Hoor dan! Wat is dat voor lawaai buiten? Het lijkt wel oorlog!"

"Hrrrr hrrrr Oooh wat nou weer? Waarom maak je me wakker Vera, mensenkinderen wat een lawaai."
Schoorvoetend en mokkend werd Barend wakker. Meteen stond hij op en stak zijn kop uit de poort.
"Vera! Kom eens vlug! Moet je kijken!"

Vera sprong op en spurtte naar de poort van het hok en stak haar kop buiten.
"Wat - is - dit?"

Het hele hok, wat normaal gesproken omheind was met een saai, verweerd houten hek, was helemaal versierd. Met slingers en balonnen en slierten serpentines. En niet alleen het varkens hok was versiert. Ook het hek om de Hazenburcht was versiert met balonnen, en serpentine in alle kleuren van de regenboog. Ook het hok van de kippen, en het hok van de geit. Op de koeienstal zat een enorme rode strik en zelfs de grote schuur was veranderd in een prachtige kleurenzee en er hing een groot plakkaat op: '10 jaar Kinderboerderij De Bonte Koe'.
Het terrein van de kinderboerderij, die normaal gesproken best rustig was, daar wemelde het van de joelende kinderen en papa's en mama's met kleine dreumessen in buggies. Iedereen liep druk door elkaar heen, te lachen en te praten. Kinderen renden, speelden tikkertje.

"Yes!! Feest!" riep Barend uit, "ik ben dol op feesjes! Let's party!" En Barend begon van vreugde door de modder heen te springen.

"Doe effe normaal Barend."

"Niet saggerijnen vandaag Veer. Let op, ik zal je eens mijn nieuwste duik laten zien!"
Barend nam een aanloop, deed een koprol en toen ie opkwam liet hij zich plat languit in de modder plenzen. De modder spetters vlogen zo hoog dat ze zelfs de kinderen achter het hek vies werden, tot grote schik van de kinderen. Want in tegenstelling tot hun moeders vonden de kinderen het geweldig om zich lekker vies te maken.

"Nog een keer!!" riepen de kinderen van achter het hek naar Barend.

"Je waagt het niet Barend!" zei Vera boos, kijk eens hoe ik er uit zie! Ik krijg dit er nooit meer af. Ik zit ónder de modder spetters!"

Barend trok zich niets van Vera's gemopper aan en stond op om nogmaals een flinke aanloop te nemen. De kinderen moedigden Barend aan.
"Nog een keer, nog een keer!"

Ditkeer kwam hij aanstuiven en liet zich zo hard als hij kon plat in de modder vallen. Het gaf me toch een smak! De modder spoot wel twee meter hoog de lucht in, Barend was dan ook moddervet, en kwam terecht op de gezichten van de kinderen en ook op Vera. Die was net te laat om het hok in te vluchten.

"Neeeeeeee." huilde Vera, "wat zie ik er uit. Een Varken van hoge Klasse.... wat een schande."

De kinderen hadden de groootste pret.
"Haha kijk daar eens!" riep een van de kinderen. Het was weer die blonde jongen, met die tuinbroek. "Kijk dat saggerijnige varken daar eens! Die heeft allemaal pukkels! Een tomaat met pukkels! Hahaha!"
Alle kinderen begonnen te lachen.

'Hadden ze het nu over mij?' dacht Vera.

"Een suikerspin op pootjes! Een moddervette aarbeien blubberpudding!"
"Ja en die neus," zei een van de andere kinderen, "wie heeft die plat geslagen? Zeker tegen een deur aan gelopen, wat wil je ook met die kleine oogjes, het lijken meer op rozijnen!"
"Jaaaa een aarbeien blubberpudding met rozijnen!" joelde de kinderen.
"Op pootjes!"

Vera stoof het hok in. 'Nou ja zeg. Die brutale domme vlegels. Hoe durfden ze? Weten ze dan niet dat ik een Varken van Stand ben?'
Verslagen ging Vera in een hoek van het hok liggen. Ver bij de poort vandaan zodat ze die domme Barend niet hoefde te zien met zijn stomme modderduiken. En die draken van kinderen. Oh wat had ze een hekel aan die kinderen. Ze dacht aan vannacht, als Mevrouw Haas zou komen. Dan zou ze eindelijk vrij zijn.

"Vera, kom toch effe kijken! Ik kan spetters maken van 3 meter!"

"Ga toch weg Barend. Ik kom dit hok niet meer uit. Vermaak jij je maar met die snertkinderen. Vannacht ben ik weg!"

"Zelf weten..." en Barend ging op weg naar zijn volgende duik.