Vera zet de bloemetjes buiten

Ontbijt

"Weg is ze. Nou mooi is dat. Ze had me toch wel kunnen vertellen of het Landhuis er nog staat." zuchte Vera. Nu moest ze maar eens op zoek gaan naar het ontbijt. Geen aardappels uitgestort in de oude stenen trog vandaag. Haar buik buik rammelde van de honger. Vera stond op en liep het bos uit. De zon was net op, en de lucht was nog lekker fris, nevelig. Ze liep door het smalle laantje. Aan weerskanten stonden er hoge statige bomen. Het was er heerlijk. Aan het eind van de rij bomen kwam liep het laantje door de velden. Vera bleef vrolijk voortlopen.

"Wat is het toch heerlijk om vrij te zijn. Als ik alleen niet zo'n honger had."

Vera keek over de velden heen. In de verte zag ze een boerderij. Koeien en schapen verspreid over de weilanden. En fruitbomen.
"Daar is vast iets te eten," dacht Vera. En ze liep van het pad af het veld in. Het was nog een best end door het hoge gras. De boerderij kwam steeds dichterbij. Een stel koeien keek verbaasd op toen ze het varken voorbij zagen komen en ze stopten met kauwen.

"Moehoee. Dames, kijk eens wat we hier hebben! Het is zowaar een varken dat voorbij gaat."
"Moehoee, pardon! Ja u daar! Zou ik mogen vragen wie u bent?" vroeg een van de koeien.

Vera keek verbaasd naar de koeien.
"Heb je het tegen mij?"

"Maar natuurlijk. Ziet u nog andere vreemde eenden in de bijt over dit weiland heen struinen?" Alle koeien moesten lachen.

"Ik ben geen eend. Ik ben Vera, het Nobele Varken. Ik kom de Wijde Wereld laten zien wat voor een Klasse Varken ik ben." zei Vera met gespeelde trots in haar stem.

"Oh wat... bijzonder. Ik ben Trees, en dit zijn mijn vriendinnen Trix, Tonnie, Tineke en Tante Betje. Leuk om je te ontmoeten... Vera."

"Waar kom je vandaan?" vroeg Tonnie nieuwsgierig, "ik heb je nog niet eerder hier gezien?"

"Ik kom van de Kinderboerderij, ik ben ontsnapt. Vroeger woonde ik op het Landhuis met het strooien dak en de groene luiken bij de oude Dame. Op een dag besloot ze dat ze het landhuis ging verkopen. Het onderhoud van de grote tuinen en het verzorgen van de dieren was haar teveel geworden. Ze verkocht het landhuis aan een gepensioneerde tuinman, maar die had niks met dieren en heeft alle dieren weggedaan. Mij heeft hij naar de kinderboerderij gebracht."

"Oh dolletjes! Op een kinderboerderij. Wat lijkt me dat nou toch énig!" riep Tineke uit.

"Nou helemaal niet hoor! Het was een draak. Ik stond de hele dag in een centimeters dikke laag modderprut. En ik zat opgesloten achter een hek waar achter vlegels van kinderen me uit stonden te schelden, en moest elke dag aardappels eten. Nooit eens wat anders. Mevrouw Haas en Spetter de Kat hebben me geholpen om te ontsnappen. En nu ben ik hier, in de Wijde Wereld. Eh..... op zoek naar een ontbijt."

"Ontbijt. Haha ja ook in de grote Wijde Wereld moet er gegeten worden hé?" lachte Trix. "We hebben hier water, in de waterbak, je mag er wel wat uit drinken hoor als je wilt. En we hebben daarginds een trog met koeienvoer."

Vera aarzelde. Dit was niet het eten waarop ze gehoopt had. Nu ze de Wijde Wereld in was getrokken had ze gehoopt dat ze weer excuise maaltijden zou nuttigen. En dit was nou niet bepaald een 5 sterren maaltijd...

Tante Betje trok een pluk gras de grond uit en begon driftig te kauwen. "Het is zeker niet naar je smaak, neem ik aan. Je kan ook.... gras proberen?"

"Wat? Gras? Nee bedankt, dat lust ik niet. Ik had meer gedacht aan appels... en haver en mais enzo."

"Ach welja," zei Tante Betje, "ik zie het al. Nou Vera, dan zou ik het maar eens proberen bij de boerderij. Daar staan appelbomen en de boer heeft vast nog wel een zak met haver in de voorraadschuur."

"Bedankt meiden! Ik ga er gelijk naar toe."

En Vera vervolgde haar weg door de weilanden op weg naar de boerderij.