Vera zet de bloemetjes buiten

Groen gele bultenkoorts

Daar lag hij. Die grote sterke, altijd drukke Ton. In het ziekenhuis.

Zachtjes kwamen Freddie, Esther en Vera binnen en gingen zitten op de stoelen naast zijn bed.
"Hij ziet er slecht uit Freddie," fluisterde Esther. Ton had zijn ogen dicht en zijn gezicht zat onder de bulten.
Groen gele bulten, net als die ene die ze op zijn rug hadden gezien.

Freddie stond op en boog zich naar voren. "Ton..... ton....." zei hij zacht. De zieke man deed loom en langzaam zijn ogen open en keek een beetje verdwaasd. "Ton, wij zijn het, je vrienden. Hoe gaat het met je?" Hij keek Freddie even aan maar zei niets en deed zijn ogen weer dicht.

Op dat moment kwam de dokter binnen. Hij had een schrijfbord in zijn handen en haalde een pen uit zijn borstzak. Freddie en Esther schudde de dokter de hand. "Goedendag, ik neem aan dat u familie bent van de patient?"
"Nee, geen familie, wij zijn vrienden van Ton, hoe gaat het met hem?"
"Aha, zijn naam is dus Ton," de dokter schreef driftig op zijn schrijfbord. "Heeft u ook een achternaam?"
Freddie moest even nadenken, hij zei eigenlijk altijd gewoon alleen maar Ton, maar hij herinnerde het zich weer. "Bakker. Ton Bakker." nadat de dokter klaar was met schrijven legde hij zijn schrijfbord neer op het voeteneind en keek Freddie en Esther aan met een serieuze blik.
"Meneer Bakker," begon de dokter, "heeft een ernstig virus opgelopen. Groen-gele bultenkoorts. Helaas, het komt hier op het eiland vaker voor. Waar woont Meneer Bakker?"
"Hij woont hier op het eiland dokter." "Ah juist ja, dan zullen wij hier de behandeling voortzetten. Het kan weken duren voor hij er weer van opknapt, het is een zeer lastig virus."

De dokter zweeg even. "Meneer, mevrouw, ik moet het u toch vertellen. Aangezien u waarschijnlijk intensief contact heeft gehad met de patient zult u zich ook moeten laten onderzoeken, het virus is namelijk besmettelijk."
"Kan dat hier?" vroeg Esther. "Ik raad u aan terug te vliegen naar het land waar u vandaan komt om u daar te laten onderzoeken."
Esther en Freddie keken elkaar aan. Oei, daar gaat hun vakantie. De shoot was klaar en ze hadden nog een paar dagen om van hun vakantie te genieten, nou, niet dus. En in de eerste plaats wilden ze Ton niet zo achter laten.

"Kunnen we niet hier blijven? Om... bij Ton te blijven?" vroeg Freddie. De dokter keek ernstig. "Dat zou u kunnen doen, maar ik raad u ten zeerste aan u zo snel mogelijk in uw land van herkomst te laten onderzoeken in hoog gekwalificeerd ziekenhuis. We hebben nu de naam van de patient en kunnen nu zijn familie inlichten. Hij is in goede handen."

"Is het ook besmettelijk voor dieren?" vroeg Esther bezorgd terwijl ze naar Vera keek.
"Daar is niets over bekend, maar ik zou uw..... huisdier, als ik dat zo mag noemen, zeker even na laten kijken door een dierenarts. Groen-gele bultenkoorts is geen pretje. Als je er vlug bij bent, voor de uitbraak, kunnen de gevolgen teruggebracht worden tot enkel de symptomen van een flinke verkoudheid."
'Nou, dat was het dan,' dacht Vera, klaar vakantie. Ton lag nog altijd met zijn ogen dicht, zijn voorhoofd glinsterde van de vele zweetdruppeltjes. "Maakt u geen zorgen, hij heeft nu hoge koorts, maar de verwachting is dat morgen de koorts gedaald zal zijn. En de bulten, tja, die hebben nog weken nodig om te verdwijnen."

Vera keek met medelijden naar de zieke man in het bed. 'Zielig voor Ton. Ik hoop maar dat hij gauw beter wordt...'
"Meneer, mevrouw, ik moet u verzoeken de patient nu te laten rusten." zei de dokter, en hij nam zijn schrijfbord weer in de hand en liet de bezoekers uit. "Geeft u mij uw telefoonnummer, dan houd ik u op de hoogte van de ontwikkelingen."
Freddie gaf de dokter zijn nummer en met zijn drieen liepen ze de ziekenhuisgangen door, op weg naar de uitgang.
Eenmaal buiten zuchtte Eshter. "Nou, dat was het dan. Terug naar Nederland. We moeten rap tempo onszelf laten onderzoeken, ik heb geen trek in die groen gele bultenkoorts."
"Anders ik niet," zei Freddie. "Ik zal kijken of ik de tickets kan omboeken..."

Het was al in de namiddag en de zon begon al te zakken. Mooie kleuren verschenen in de lucht. Ze liepen op de boulevard langs het strand richting het hotel terug. Ze waren alle drie stil totdat Freddie de stilte verbrak.
"Zullen we dan nog 1 ijsje nemen?" Even verder op was een klein standtentje met rieten stoelen buiten. Alhoewel de sfeer niet meer was wat het geweest was, probeerden ze er toch nog het beste van te maken, de laatste dag die ze nog hadden van hun vakantie.

Even later zaten ze aan hun buitentafeltjes met alledrie een enorme ijscoupe voor hun neus. Drie smaken ijs en chocoladesaus met gebrande nootjes. Lange elegante lepels ernaast.
Esther nam een hapje. "Hmmm, wat mega lekker." En ze stopte snel een tweede hapje in haar mond.

"Jou zullen we ook terug moeten brengen Vera, jij moet naar de dierenarts." zei Freddie.
"Ik weet het, het is niet anders. Ik hoop dat Ton er weer bovenop komt."
"Dat hopen wij allemaal..." zei Freddie.
"Nah!" riep Esther plotseling, die was weer bezig met haar mobieltje en staarde met grote ogen naar het schermpje. "Dat lijk jij wel!"