Vera zet de bloemetjes buiten

Met de bus mee

Vera liep weer door de straten van de stad. Waar zou hier nou toch een FitnessCentrum te vinden zijn?
Ze liep langs het singel, het donkergroene water spiegelde in het zonlicht. Het was een lekkere rustige middag er stond een zacht briesje. Bij een bushalte hield ze halt. Eens even kijken op de kaart of ik er een FitnessCentrum op kan vinden.
De mensen bij de bushalte staarden haar verbaasd aan.

"Kijk mama, een echt varken!"
"Wel heb je ooit. Die gaat toch niet met de bus mee?" zei de moeder en ze trok haar zoontje tegen zich aan.
"Ik ben op zoek naar het FitnessCentrum Mevrouw." zei Vera beleefd.

De vrouw aarzelde eventjes. "Nou...." zei ze uiteindelijk, "het FitnessCentrum is nog een aardig eindje uit de buurt. Je kan dan misschien toch beter met de bus gaan."
"Ja he mam, mag ze met ons in de bus?" riep het jongetje terwijl hij op en neer sprong en aan zijn moeders jasje trok.

"Nou vooruit. Laten we eens gek doen. Kom maar met ons mee in de bus, ik zal je laten zien waar je moet uitstappen."

Geduldig wachtten ze op de bus.
Het jongetje vond het maar wat leuk. "Mag ik je aaien?"
"Jawel hoor." zei Vera.

Daar kwam de bus. Het grote gevaarte stopte voor de halte en de deuren gingen met een sis open.
"Toe maar, ga maar naar binnen," zei de mevrouw.
"Hola, hola. Wat moet dat met dat varken?" riep de buschauffeur.
"Die is van mij Meneer, hoeveel strippen moet ik stempelen?"
De buschauffeur krabte zich eens achter zijn oren. "Hmm, dat varken is van u? Vreemde huisdieren houdt u er op na, maar vooruit. Stap maar in."

Ze zochten een plekje bij de vierzits. Er zat al een oude meneer.
Vera keek naar buiten toen de bus begon te rijden.
"Is dat dier van u?" vroeg de meneer.
"Nou ja, zo ongeveer, ik heb haar gevonden bij de bushalte."
"Weet u dat de kinderboerderij een varken mist? Die is afgelopen zondag ontsnapt." wist de oude meneer te vertellen, terwijl hij over zijn krantje keek.
'Oei', dacht Vera. 'Als ik nu maar niet in de problemen kom.'

"Goh wat vervelend zeg. Maar nee hoor, zij hoort bij mij." zei de mevrouw snel.
"Dank u wel," fluisterde Vera.
De oude meneer ging verder met zijn krant te lezen.
"Ja, ik kan het je toch niet misgunnen, je uitje naar het FitnessCentrum? Zoiets gebeurt ook niet elke dag." fluisterde ze terug.

Vera glimlachte. Ze keek uit het raam en bekeek de voorbij trekkende stad. Grote gebouwen, nog veel meer grote bussen en veel auto's. Er werd een boel verbouwd in de stad, de bus moest een behoorlijk eind omrijden. Wat een graafmachines en hekken allemaal zeg.

"Bij de volgende moet je er uit." zei de aardige mevrouw.
"Je moet naar dat grote glazen gebouw lopen. Je kan het niet missen."

De deuren gingen open en Vera sprong de bus uit. De mevrouw en het jongetje zwaaiden toen de bus wegreedt. Vera lachtte en zwaaide terug.