168 SAAT İŞKENCE

(2.) İLK 24 SAAT

'KARANLIKTAYSAN GÖLGEN BİLE SENİ YALNIZ BIRAKIR '

***

"Ee sevra Neslihan anne izin verdi mi?"

Filiz ile kantinde oturmuş selinin doğum gününü düşünüyorduk, yetimhanede giriş saatleri olduğu için Neslihan anne pek izin vermez bizim akşamları dışarı çıkmamızı ama selin de eskiden yetimhane çocuğu olduğu için bize izin vermişti, selin yeni ailesi ile 3. Doğum gününü kutlayacak fakat bizi de davet etti, hep beraber bu akşam onun doğum gününe gitmeyi düşünüyoruz, selin bizim çok sevdiğimiz bir kardeşimizdir, evet hiçbir kan bağımız yok ama biz kalpten bağlıydık, beraber çok şey paylaşmıştık şu hayatta.

"Evet filiz izin alabildim, beraber okul çıkışı seline hediye bakmaya gidelim mi?" Normalde yalnız gitmeyi tercih ederim ama filiz ile biraz vakit geçirmek hiç fena olmaz.

Filiz çok sempatik, duygusal ve sevimli bir kızdır, kızıl saçları, Siyahın gözleri var, üstelik cilleri çok dikkat çekici, sürekli olarak gülen bir insan .

"Sen karar verdin mi ne alacağına?" , meraklı bir tınıyla beni inceliyordu.

"Bir kolye alacağım, sen karar verdin mi?" Bu sefer merak eden ben olmuştum.

Omuz silkerek bana baktı, sonra ise aklına bişey gelmiş olmalı ki gülümsedi, "Bende bileklik veya saat alırım"

Bende gülümseyerek kafamı salladım, zil çalınca ikimizde sınıfa geçtik, dersin bitmesine az kalmıştı.

Bugün de çok kar yağıyor, neden kar yağdığında içim de bir hüzün olduğunu anlamış değilim, ama bir şekilde üzülüyorum, beni üzen belki de bir kış gecesi ailemin ölümüdür.

Evet ailem bir kış gününde öldü, sorkun ailesinden sadece ben sağ kalabildim, sorkun ailesi yok olmuştu, ama sadece sorkun ailesi değil daha birçok aile ve İnsanlar o günde ölmüştü.

6 şubat depreminde bütün ailemi kaybetmiştim, depremden 1 yıl geçti ve her kar yağdığında hüzün içine kapılıyorum.

Ailemi kaybettiğimde daha 16 yaşındaydım, yetimhaneye götürülmüştüm, onlar için çok ağlamıştım, onları özlemle anıyorum.

Babam ile annem boşanma aşamasındaydı, o gece buna engel olmuştu ölüm, babam annemi defalarca aldattı ama ben hala bile ona nefret barındıramıyorum, çünkü o benim babam, ona nefret ile baksam bile ben onun kanından geliyorum, babam bana karşı hep nefret doluydu ama ben asla bunu yapamam, çünkü o benim babam, başka bir nedeni malesef ki yok, bilemiyorum, benim babam olacak adam neden benden nefret etsin ki?, bir yandan da annem var dı, o da bana karşı hep nefret doluydu, ne zaman boşanmak istese sanki ben bir engel mişim gibi bakar bana, ne o ne de babam boşandıktan sonra beni yanlarında istemezler,bu yüzden bir evde yalnız kalıyordum, evet bu çok doğru, babam kendi evinde kalır ve haftada neredeyse 2 kere yanıma gelirdi, annem ise arkadaşlarıyla yaşardı adeta, o da neredeyse haftada 3 kere akşam veya gündüz gelir di, tek sorun ikisinin de beni istememesi, evet ben olmasaydım hayatları çok güzel olurdu ama ben o gece beni yapın diye onları zorla bişeyler yaptırmadım, kendileri beni yaptılar yanii.

Çok özledim Bee, evet pek fazla görüsemezdik ama ne bileyim bir şekilde özlüyorum, hani olur ya bir serçenin kanadı kırılınca artık uçamaz, işte tıpkı öyle oldu, kanadım o gün kırıldı ama bir türlü saramadım, olmadı bir yeri sarınca başka bir yerden kanlar aktı, hep acıdı canım, kendimi zamana bıraktım.

Bir insanın en büyük hüzünüdür zaman.

Zaman her geçtiğinde tekrar aynı yıl ve aynı tarihe döneriz, ne kadar yanlıştır kendimizi zamana bırakmak.