168 SAAT İŞKENCE

(18). BİR DEPRESYONUM EKSİKTİ

'SEN BANA ŞAKAYMIŞ GİBİ ANLAT BENDE KOMİKMİŞ GİBİ GÜLEYİM'

***

Sabah olmuştu, ben ve oruç beraber kliniğe gittik, seans başlamıştı, ne sorarsa sorsun susuyordum, konuşacak bişey yoktu bende, oruç ise benim için çok tedirgin olmaya başladı.

"Alkım, korkutuyorsun beni" Sesi çok üzgün çıkıyordu, "Kızım bjsey sòyle hiç değilse" gözleri doldu, bana bakıp dudağını sarkıttı.

"Oruç kuzgunu çağırır mısın? " Sonunda konuştuğum için hemen gülümsedi, kafasını hızlıca sallayıp telefonunu aldı.
Direk kuzgunu arayıp acil gelmesini söyledi, sonra telefonu kapatıp öyle aval aval gözlerime baktı.

***
Kuzgun kapıyı çalıp içeri girdi beni görünce biraz şaşırdı ama karşımda duran koltuğa oturdu, oruç ikimize bakıp duruyordu, sahi ben neden bu adamı yanımda istedim?, daha dün benj şal ve seni görmek istemiyorum demiştim! Kafayı yemek üzereyim!

"Sevra nasılsın? " Sesi oldukça nazik ve yumuşak çıkarmaya çalışıyor, yüzünde sevimli bir tebessüm vardı.

Dayanamayıp bayramlık ağzımı açtım, "bok gibi" dediklerime şaşırdı, içeride rahatsız edici bir sessizlik olunca bende kendi lafından utandım, oruç çok nazik ve hassas biri, kuzgun ise nazik ve düşünceli, benim bu hallerim onlara çok zıt!

"Of özür dilerim" hiç istemesem Bike özür diledim ama ben depresyondayım.

"Sorun değil, beni çaģırmışsın" yapma yav ben bilmiyordum!
Kafamı sallayarak onayladım.
"Bisey demeyecekmisin?" Bak diyorum bisey!
Olumsuzca başımı salladım.
Kendi içimde birkaç şey söyleyip tersler oldum.

Oruçtan izin isteyip bugün seans istemedim, ben ve kuzgun biraz sahile çıkmayı t3rcih ettim, ikimjz yan yana geziyorduk.

"Alkım seni seviyorum" Ani çıkışı beni şoka uğrattı, ikimizde sadece birbirimize bakıyorduk, benzemiyor muydu? Şaşkın bir şekilde ona bakıyordum,  "Sen sevmesen bile seviyorum" vay anasına!

Biraz düşünme, gerekir bu konularda öyle değil mi?
Ben zaten bir süre düşündüm ama kafamdan dumanlar çıkınca pes ettim, beynim yanmıştı, şimdi yine düşünsem hu sefer topten giderim.

"Kuzgun, ben de ama bizden olmaz... Ben temastan korkuyorum, fanagofobi yim" açıkça bunu söylemeliyim.

"Kabulüm ben seviyorum seni" Oğlum sevme sevme!

"Olmaz, benim geçmişim temiz değil" beni anlamıyor.

"Ben sana yardımcı olurum, bana anlatırsın, bak ben senin yanında olurum" her ne kadar güvenmem için çabalama bile boşuna.

"Kuzgun, beni sevme üzülürsün" anlama bozukluğu çekiyor!

"Varsin üzülürüm, sevra lütfen" ısrarcı insanlardan nefret ediyorum!

"Kuzgun, benim geçmişim temiz degil" aynı şeyi tekrar etmek hoşuma gitmiyor, üstelik kız kardeşine görünsün çünkü anlama bozukluğu var!

"Ne var geçmişinde?, anlat hadi" Derin nefes alıp koyverdim,  bir depresyonda kalayım izin verseler.

Başımı eğip sustum, nasıl anlatayım ki?, ne diyebilirim ki?, ona annemi mi anlatayım?, annemin bana olan nefretini mi anlatayım?, babamı mi anlatayım?, asla kendi kızının kahramanı olmayı beceremeyen babamı mi?,  kahraman olmayı başaramadı ama katil olmayı başardı,  Peki kendimi mi anlatayım?, duygularını kaybeden kendimi mi?,  yada defalarca tecavüz edilen kendimi mi?, yada korkağın teki olan kendimi mi?, yada en yakın dostunun ihanetini görmeyen kör olan kendimi mi?, yoksa berbat hayatımı mi?,  ben neyi anlatayım?, ben anlatsam ne geçmiş değişirdi ne de geçerdi,  ben yaralıyım ama bunu anlamıyor.