"Katilsin! Ellerin kanlı senin!"
"Çocuktum."
"Çocuklar cinayet işlemezler."
"Denizler en büyük katillerdir Jungkook, bunu hiç unutma."
"Denizin ta kendisi sensin Taehyung."
Hayatım boyunca hiç kimse için kalbim yerinden çıkarcasına atmamıştı ve Taehyung bunu başarmıştı. Kalbimi yerinden söküp almıştı.
Ondan nefret etmemi sağlayacak her türlü şeyi yapmıştı. Ama ben her şeye rağmen o benim üstümdeyken onu arzulamıştım.
Daha öncesinde onlarca ilişkim oldu. Ama hiçbirinde karşı tarafa karşı ufacık bir duygu beslemedim.
Kim Taehyung ise sadece saniyeler içerisinde baş döndürücü güzelliğiyle beni altüs etti. Beni kendine mahkum etti.
Onu her gördüğümde kendimi kusursuz bir tabloya bakıyor gibi hissediyorum. O kadar güzel ki dünyanın en iyi ressamı bile onu tam anlamıyla resmedemez çünkü o fazla kusursuz.
Gülümseyerek iki elimi de ensemin altına yerleştirdim ve tavanı seyrettim. İlk defa bir derdim olduğu için değil, mutlu olduğum için tavanı seyrediyordum.
Kalbim çok hızlı atıyor, içim içime sığmıyordu. Aşk böyle bir şey miydi? Aşk Kim Taehyung muydu?
Büyük bir enerjiyle ayağa kalktım ve çalışma masama doğru ilerledim. Çekmecesinden defterimi çıkardım ve tekrardan yatağıma oturdum.
Bu defter ablama yazdıklarımla doluydu. Ne zaman konuşmak istesem bu deftere o an ki hislerimi yazardım.
Bu defter sevgili ablamla benim aramda olan bir bağ. Onunla bu şekilde iletişime geçiyorum. Belki o şimdi çok uzaklarda ama hissediyorum, o beni duyuyor.
Ablam benim çocukluğumun en büyük mirasıydı. Mahallenin en ezik ve kendini savunamayan çocuğuydum. Beni koruyan tek kişi ise ablam olurdu.
Bütün erkekler ondan korkuyordu çünkü dövemeyeceği kimse yoktu. Kız çocukları genelde erkeklere göre daha narin olurlardı ama benim ablam hiçte öyle değildi.
Sürekli kavga ettiği için okulundan şikayetler geliyordu. Babam sinir krizleri geçiriyor, onu azarlıyordu.
Ablam ne zaman kendini çıkmazda hissetse abimize koşardı. Ben ise ablama koşardım. Ve şimdi fark ediyorum da, abimizin koşacak kimsesi olmamıştı.
Babamla arasında olan sorunlardan dolayı annemle de arası açılmıştı. Ve abim ailesini kardeşleri, yani bizi bellemişti.
Her an bize kanat germeye çalışıyor, kendinden ödün veriyordu. Ama her şeye rağmen itiraf etmeliyim ki, ablamla olan bağım her zaman çok daha farklı olacak.
Derin bir nefes aldım ve gülümseyerek sayfları özenle çevirdim. Ablama onlarca mektup yazmıştım. Sonunda temiz bir sayfaya denk geldiğimde tarihi atarak mektubu yazmaya başladım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
