"Katilsin! Ellerin kanlı senin!"
"Çocuktum."
"Çocuklar cinayet işlemezler."
"Denizler en büyük katillerdir Jungkook, bunu hiç unutma."
"Denizin ta kendisi sensin Taehyung."
Onun hayatına hiç girmemeliydim. Onu hiç sevmemeliydim. Onun beni sevmesine hiçbir zaman izin vermemeliydim. Sonunu bildiğim bu hikayeye bir başlangıç yapmamalıydım.
Jeon Jungkook benim en büyük pişmanlığım olacaktı ve ben bunu bilerek bu saçma aşk hikayesine başlamıştım.
Kendimden ne bekliyordum ki? Ablasını öldürmüşken tabii ki beni sevemezdi. Ben kimsenin önceliği ya da ilk tercihi olamazdım. Bunu çok uzun zaman önce kabullenmiştim ama o benim tüm dengemi bozmuştu.
Ben annesinin bile sevmediği bir erkek çocuğuydum. Jungkook'un o erkek çocuğuna tekrardan umut dolu bir çiçek uzatabileceğine inanmıştım. Ama ben ve lanet olası geçmişim o çiçeği yakıp kül etmişti.
Kendimden kaçarken aslında en başta ondan kaçıyordum. Çünkü en başından beri Jungkook'un kim olduğunu biliyordum. Gözlerine bakmıyordum çünkü her baktığımda boğduğum o kız çocuğunun gözlerine bakıyordum.
Tam olarak bu yüzden Jungkook'un gözlerinden kaçıyordum. Ama o bunun sebebini bilmiyordu. Aslında ona aşık olduğum için kaçtığımı bilmiyordu.
Çünkü aşk bazen kaçmaktı. Bazen severken vazgeçmek zorunda olmaktı. Ama aşk en başta çok büyük bir aptallıktı.
Benim aşkım ise tüm aşklar arasında en aptalca olanıydı. Çünkü ben bütün imkansızlıkları içinde barındıran bir adama aşık olmuştum.
Onun beni affetmesine imkan yoktu. Benim onu, beni dinlemediği için affetmeme imkan yoktu.
Ama hiçbir zaman ona karşı öfkeli hissetmeyeceğim. Çünkü onun yerinde kim olsaydı beni dinlemezdi. Karşısında ablasının katili varken elbette beni dinlemeyecek ve o tetiği çekecekti.
"Taehyung, ne olur uyan artık." ne kadardır uyuduğumu bilmiyordum ama bilincim Jungkook'u duyacak kadar açılmıştı. Ardından buz gibi elinin elimi tuttuğunu hissettim.
Neler oluyordu? Jungkook beni vuruyorken nefret kusuyorken neden şu an uyanmam için bana yalvarıyor ve elimi tutuyordu?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beynim zonkluyor, tüm sesler çınlıyordu. Kalbime yakın bir yerden vurulmuştum ve şu an fazlasıyla sızlıyordu.
Hafifçe öksürdüğümde daha fazla sızlamaya başladı. Ardından gözlerimi yavaş yavaş araladım. Gördüğüm ilk yüz Jungkook'un yüzü oldu. Dolmuş gözleriyle baktı gözlerime.
Sertçe yutkundum ve hızla gözlerimi kaçırdım. Ağlayan bu gözler bana o kız çocuğunun gözlerini hatırlatmıştı. Bir anda dizlerinin üzerine çöktü ve tekrar bakış açıma girdi.
"Taehyung..." diye fısıldadı. Kaşlarım çatılı bir halde ona baktım. Hayattaydım ve tüm bunlar yaşanıyordu. Ne kadardır uyuyordum bilmiyorum ama şu an her şey çok karışıktı.
