Wstałam, odbyłam poranną toaletkę i zjadłam śniadanie.
Około godziny 13.40 gdy grałam z Albertem w planszówki, mama wparowała do mojego pokoju. Była blada co trochę mnie zaniepokoiło.
- Ada! - powiedziała roztrzęsiona.
- Co się stało mamo?
- Aleks... Tata...
Również pobladłam i znieruchomiałam.
-... się znalazł...
- C-co...? - poderwałam się - Gdzie jest?!
- Znaleziono go w nieprzytomnego. Przetransportowano go do szpitala, któy znajduję sie godzinę drogi od naszego miasteczka.
- O matko...
Nie widziałam taty od 8 roku życia. Nie mogłam uwierzyć, że znów go zobaczę...
W tedy zdałam sobie sprawę, że w mieszkaniu znajduję się jeszcze jedna osoba.
Przygryzłam wargę i spojrzałam na Alberta.
- Jeśli musicie jechać to jedźcie - powiedział - Ja nie chcę robić problemów.
- Nie czekaj... - odpowiedziałam mu - Możesz pojechać z nami.
Chyba.
Spojrzałam pytająco na mamę, ale ona chyba zgodziła by się zabrać nawet żyrafę do auta tylko abyśmy mogli już pojechać do taty.
10 minut później byliśmy już w aucie.
Ja i Albert siedzieliśmy z tyłu, ponieważ chcieliśmy być jak najbliżej siebie.
Bardzo się stresowałam a on chyba to zauwarzył bo wziął moją lewą rękę w swoją i lekko ścisnął.
Popatrzyłam się na niego a on lekko się uśmiechnął. Odwzajemniłam uśmiech.
Po godzinie która strasznie się dłużyła dotarliśmy na miejsce.
Drżącą ręką otworzyłam drzwi auta i wysiadłam z niego.
Weszliśmy do szpitala i podeszliśmy do recepcjii.
Mama chwilę pogadała z recepcjonistką po czym podeszłą do nas.
- Sala 1307.
Weszliśmy na odpowiednie piętro i stanęliśmy przed salą.
Mama niepewnie zapukała i weszła.
- Ja zostanę tutaj. - powiedział Albert.
Kiwnęłam głową. Rozumiałam go. Czuł się tu nie pewnie. W końcu to nasze sprawy rodzinne.
Weszłam do sali i zamknęłam drzwi.
Gdy zobaczyłam tatę łzy stanęły mi w oczach.
Nie wiedziałam czy to przez wzruszenie, że wreszcie go widzę czy przez smutek, że nie mogę z nim porozmawiać.
Lekarz poinformował nas o tym, że tata jest w małej śpiączce i możliwe, że już nie długo się wybudzi.
W tym czasie gdy czekaliśmy na to aż się obudzi zjedliśmy obiad w szpitalnej stołówce i... No dobry to nie był ( od autorki: uwierzcie mi, że jedzenie szpitalne jest serio nie dobre ). Ale oprócz tego, że każdy martwił się o stan taty, ten dzień spędziliśmy nawet miło. Albert i mama lepiej się poznali z czego bardzo się cieszyłam.
Wreszcie około godziny 22 z sali taty wyszedł lekarz i podszedł do nas.
