Yanlız Kalpler

17. KORKUSUZ

Keyifli okumalar,

İlk defa bir insanın karşısına geçmiş ve bir şey dilemiştim.Birisinin benim için bir şey yapmasını istemiştim.

Büyük bir istek değildi ağzından sadece bir söz ,sadece bir kelime çıkmasını istemiştim.

Ve önüne geçmişimi sermiştim , eğer Boran gitme deseydi gitmezdim.

Boş verirdim bir kerede ben vazgeçerdim. 'Ne olacaksa olsun.' derdim ve bunu yaptığı için ise Boran'a sıkıca sarılır ,binlerce teşekkür ederdim.

Yapmadı çünkü umrunda değilim, yapmadı çünkü intikam almak istedi, ama bilemezdi.

Bende bilmiyordum karanlık sokaklarda hafifçe yağan yağmurun altında nereye gittiğimi,neden gittiğimi ve bana neler yapacaklarını bilmiyordum.

Ayaklarım ne kadar geri gitsede ben gitmek zorunda olduğumu biliyordum.

Yine buradaydım on iki yaşımın yanındaydım.Çocukluğumun yanındaydım , çocukluğumun öldüğü yerdeydim.Babamın beni sattığı yerdeydim.

Öylece dışarısı tuğla ile kaplı bitmemiş olan eski inşaata baktım. Herşey burada başlamıştı ama burada bitmemeliydi.Bitemezdi...

Gıcırdayan kapıdan içeri bir adım attım ve doğrudan burnuma gelen sigara kokusuyla yüzümü buruşturdum.

Bir kat yukarı çıktığımda hiç tanımadığım bir adam bana bakıyordu.Yanında Yılmaz Abi ve Pamir vardı ama onlar yere bakıyordu.

"Demek sonunda geldiniz küçük hanım"dedi o tanımadığım adam sesinden ve bakışlarından sarhoş olduğu belliydi.

Bir kaç adım attı ve aramızda neredeyse bir adımlık mesafe bıraktı. O kadar hızlı bir şekilde yumruğunu yüzüme geçirdi ki acıdan bağırdım.

Yılmaz Abi bir adım öne çıktı ve "Polat yapma " dedi. Adam dinlemedi, beni saçlarımdan tuttu ve bir odaya götürdü.

"Hatırlıyormusun burayı?"diye sordu hatırlamak istemiyordum."Bize bir yudum su için yalvardığın günleri" kulağıma daha çok eğildi saçlarım kopacak kadar çok acıyordu."Ne çabuk unuttun Alya"

Boran sayesinde sevmeye başladığım adımdan bir kerede daha nefret ettim.

"Senin o arkadaşın "saçlarımı bıraktığı an gözyaşlarım bu anı bekliyormuş gibi dökülmeye başladı. "Bizim bütün özel bilgilerimizi bütün mekanlarımızı sızdırdı."

Sesinde öyle bir öfke vardı ki ama bir duygu daha hissettim korku , ondan korkuyordu.Bundan güç aldım ve gülümsedim yavaşça bu gülümsemem kahkaya dönüştü. Dışarıdan hem güldüğüm hem de ağladığım için deli gibi göründüğümün farkındaydım ama bu umrumda değildi.

"Sen " dedim sonra bakışlarım Yılmaz Abi ile Pamir'e döndü."Siz " dedim ve hepsini küçümser gibi süzdüm. "Ondan korkuyorsunuz " Polat bıraktığı saçlarımı sanki sökmek istermişcesine daha sıkı kavradı.

"Bize sakladığı belgelerin yerini söyle?"dedi ama bunu gerçekten bilmiyordum.

"Bilmiyorum" gözleri sinirden yerinden çıkacakmış gibi bakıyordu "Bilsem de söylemem zaten" neden bu kadar korkusuz olduğumu bilmiyordum ama bu hoşuma gitmişti.

Pamir geldiğimden beri ilk defa konuştu "Alya'yı geldiğinden beri en iyi tanıyan benim , doğru söylüyor zaten bilse söyler çünkü söylediğinin aksine korktuğu için bize söyler " bir adım yaklaştı "daha öncede bunu yapmadı mı korktuğu için Umut'un ölmesini istedi."

Pamir'in söylediklerine ne kadar sinirlensemde işe yaramıştı çünkü Polat benden bir adım uzaklaştı.

"Zaten Umut Alya'yı düşündüğünden söylemez ama Alya'ya küçük bir zarar verirsek o zaman söyleyecektir."