" En korktuğun şey ne ? " Diye sordum cevap verip vermemekle kararsız kaldı " ölmek " dedi " ölünce yaptığım hatalardan çok korkuyorum"
Kalbim acıdı " sen " dedi " sen korkuyor musun ?"
" Hayır " dedim sert bir şekilde yutkundu . Bakışlarından deri...
Bir ailem yoktu beni beş yaşına kadar büyüten yabancı beni sokağa atmıştı zaten sokakta yaşıyordum Bir sokak lambasının altında gizlenmiştim.
Dizginlenmesi zor hırçın bir çocuktum taki Cem Abi beni bulana kadar sokak lambasının altında ölmeyi beklerken buldu beni ilk beni buldu ilk ben geldim bu aileye ilk ben yaşadım acıları.
Cem Abi en çok beni severdi. Ben suç işlesem dahi beni cezanlandırmazdı kardeşlerimi;Yiğit ' i Yiğit çok korkardı Cem Abi ' den bu yüzden her dediğini yapardı ama Zeynep ve Boran
Karşımda onlara acı çektirir beni izletirdi.
Bu en büyük cezaydı. Bu şekilde dizginlemişti beni yirmi dokuz yaşındayım ve artık hırçın bir çocuk değilim .
Ama keşke öyle olsaydım keşke o sokak lambasının altında ölseydim.
Alazın geçmişi
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazen düşünüyordum bir annem olsaydı bir babam belki de küçük bir kardeşim o zaman nasıl olurdu .
Babam beni korusaydı annem saçımı okşasaydı o zaman böyle güçlü olabilirmiydim.
Çünkü güçlüydüm yani hala hayatta olduğuma göre güçlüydüm , güçlü olmalıydım.
Bu hayatta yaptığım en büyük ihanet en büyük bencilliği Umut ' a yapmıştım. O da benim gibi ekibe getirilmişti on dört yaşındaydım küçük bir kız bana seçim hakkı sunmuşlardı.
Ya ben mahvolucaktım ya da Umut,bizi bir odaya kapattılar bu odadan sadece bir kişi çıkacaktı. Odadan çıkmak isteyen diğerini arkasında bırakacaktı.
Bana o an bile umudumu kaybetmemem gerektiğini söylemişti o an bile gülümsüyordu ben şu an yaşıyorsam onun sayesindeydi ben çıkmıştım.
Ben ihanet etmiştim.
Çocuktum. Çocuktuk.
Ama biliyordum ölmemişti belki bir gün onu tekrar görebilirim umuduyla büyüdüm ve bu bile bana yaşama sebebiydi.
Umut, umudum ,hatta yaşama sebebim.
Gözlerine baktığımda öfke vardı sonra kayboldu ne yaptığını bilemedi. İsteyerek yapmamıştı kolumu bıraktı " Özür dilerim canını yaktığım için " gözlerinin içinde pişmanlık vardı .
Bu duyguyu biliyordum çünkü her aynaya baktığımda gözlerimde gördüğüm tam olarak buydu.
Arkama baktığımda diğerleri bizi izliyordu Zeynep konuyu dağıtmak istermişcesine " Hadi oyun oynayalım" dedi.
Hepimiz ona boş gözlerle baktığımızda " doğruluk mu cesaret mi ? " dedi ve içeri doğru yürüdü bizde peşinden yürüdük az önceki masaya geçtik .
Alaz masadaki şişeyi aldı ve tekte hepsini içti ve masaya koydu .
Zeynep heyecanlı bir şekilde " O zaman başlayalım " dedi ve şişeyi çevirdi . Yiğit Alaz ' a soruyordu.
" Doğruluk mu cesaretlik mi ? " Diye sordu.
Alaz hiç düşünmeden "cesaretlik" dedi. Yiğit sinsice gülümsedi ve karşıdaki Alazı kesen kızı göstererek "Şu kızı dansa kaldıracaksın " dedi.
Alaz sinirli bir sesle " Yiğit " dedi ama oflayarak kızın yanına gitti .Yaklaşık bir dakika dans ettiler Alaz zorla da olsa yanımıza geldi ve Yiğit'e bir bakış attı ve şişeyi çevirdi.
Alaz bana soruyordu . " Doğruluk mu cesaretlik mi? " hiç düşünmeden "doğruluk " dedim.
Bu dediğime yarım ağızla güldü "Sence ben yakışıklı mıyım? " diye sordu .
Yiğit bir yandan gülerken Zeynep ise 'hayır , hayır ' diye söyleniyordu.
"Yani evet " diye cevap verdiğimde Yiğit gülmeyi bıraktı . Alaz ise ona dilini uzattı. Boran ise sadece bana bakıyordu bu sefer şişeyi ben aldım.
Boran bana soruyordu sormasını beklemeden " Doğruluk " dedim .
" Bize geçmişini anlat " acımasızdı . Gözlerine baktım ciddiydi Alaz "Boran " diye hırladı .
Fakat onu durdurdum .Boğazımı temizledim ve gözlerimi açıp kapattım.
" Doğduğum gün yetimhaneye bırakılmışım fakat bir adam beni evlatlık edinmiş on iki yaşıma kadar o adamın yanında büyüdüm " derin bir nefes aldım bu seferde Zeynep durdurmaya çalıştı fakat engel oldum. " Fakat beni ekipe sattı dokuz yıl orada yaşadım ve sonra buraya geldim. "
Kısaca anlatmıştım ağlamamıştım ama diğerlerinin gözüne baktığımda Alaz'ın gözü dolmuştu .
Zeynep her zamanki gibi konuyu dağıtmak için " bu kadar yeter eve gidelim " dedi
Boran'a tekrar döndüğümde bana bakmıyordu ama düşünceli görünüyordu.
Herkes kapıya doğru yöneldiğinde sadece ben kalmıştım vakit kaybetmeden bende arkalarından hızlıca yürüdüm.
Kısa ama güzel bir bölümdü kitabımı okuyan ve oylayan herkese sonsuz teşekkürler.
