Yanlız Kalpler

GİRİŞ

İyi Okumalar

Küçüktüm,masumdum belki bilmiyordum sevgiyi şefkati en önemlisi aileyi hissetmemiştim. Yalnızdım korkuyordum ailemi hiç görmesem de tanımasamda beni büyüten adam hep yabancı gelmişti bana ,beni büyütmüştü ama hiç hissetmemiştim sevgiyi en önemlisi güveni ama büyütmüştü beni sıkılmadan daha ki o güne kadar içimden binlerce lanet sayacağım o güne kadar.

On ikinci yaş günüme kadar , hep tek kutladım doğum günlerimi babam evde olmazdı ki ama o akşam gelmişti .

Sevinmiştim hala masumdum çünkü çocuktum içimde hep bir umut vardı. İlk defa doğum günümü beraber kutlayacağımızı düşünmüştüm.

Beni almıştı evden götürmüştü hiç bilmediğim bir yere asıl şimdi başlıyordu hissetmiştim zorluklar , yanlızlık , karanlık ama korkmuyordum çünkü içimde bir umut vardı en sonunda mutlu olucaksın diyordu. O günü bekleyecektim.

Orada tanışmıştım Yılmaz Abiyle ama anlamamıştım iyimiydi kötümüydü bana eğitim verirken katı ve sert bir adam oluyordu .

Silah tutmayı öğretmişti bana dövüşmeyi onun için en önemlisi kimseye güvenmemeyi öğretmişti .

Zorla istemediklerimi öğretmişti bana karanlık odalarla , açlıkla susuzlukla öğretmişti bana ama bir tek duyguyu alamamışlardı benden 'umut' bir gün kurtulacaktım buradan eskiden o evden yalnızlığımdan kurtulmak isterdim şimdi ise buradan kurtulmak istiyordum.

Artık canımı yakmıyordu fiziksel şiddet ama bize zorla ezberlettikleri sözler ruhumu acıtıyordu.

İlk defa on altı yaşımda vurulmuştum. Sürekli ruhsal olarak acıyan kalbim bu sefer gerçekten acıyordu hala çocuktum ama artık masum değildim. Beni bu hale getirdikleri için onlardan nefret ediyordum.

Beni büyüten yabancıdan burada benim canımı yakan herkesten nefret ediyordum ama bir tek ailemden nefret etmiyordum çünkü hep bir umudum vardı.

Bana sürekli ' sen kötüsün ' diyorlardı.İnanmıyordum ben iyiydim.Ben onlar gibi değildim yada kendimi inandırmak istemiyordum.

En büyük korkularımdandı ya bir gün onlar gibi olursam.Bu asla olmayacaktı çünkü kurtulacaktım.

Bir umudum vardı birisi alıcaktı beni kurtaracaktı yirmi bir yaşındaydım dokuz yıldır burada olmama rağmen hala kurtulacağıma inanıyordum .

Yine uyanmıştım bazen ' neden uyandın Alya ' diyordu içimdeki ses
bugün doğum günümdü buradaki dokuzuncu senemdi kutlamak için değil yılları saymak için unutmuyordum doğum günlerimi.

Beni uyandırmak için odama benden altı yaş büyük Pamir geldi sanki benden nefret ediyordu .

Ama ben ondan nefret etmiyordum çünkü beni döverlerken o önüme geçiyordu ve ben bana yapılan iyilikleri asla unutamıyordum.

Beni yine sertçe kaldırdı ve kulağıma " Yeni bir güne hazır mısın? " diye sordu kolumu ondan sertçe kurtardım ve aşağı indim .

Aşağı da başka bir adam daha vardı beni görünce gülümsedi bende gülümsedim.

Yılmaz Abi " yukarı çık. " diye emir verdi ama yanındaki adam " Onu istiyorum. " dedi Yılmaz Abi sert bir bakış atınca yukarı çıktım .

Bir süre sonra beni aşağı çağırdılar. Yılmaz Abi hiç yapmadığı bir şey yapıp bana sarıldı. " Şimdi Cem Abinle gidiceksin. "

" Neden " diye sorabilirdim sadece bu sefer o adam bana yaklaştı ve " Emin ol buradakinden daha mutlu olucaksın. " dedi .

Dokuz yıldır beklediğim umut belkide bugün gelmişti . Adam çıktığında Yılmaz Abi yürümem için işaret yaptı bende peşinden gittim beni arabasına bindirdi.

Konuşmak sorular sormak istiyordum ama yapamıyordum.En sonunda derin bir iç çekip " Seni evime götürücem orada senin gibi dört kişi daha var ama onları senden dokuz sene önce kurtardım."Ben dokuz sene önce gelmiştim.

" Ne yapacaksınız bana? " dedim nedense içimde kötü bir his vardı.  "Sana hiçbir şey yapmayacağım söz veriyorum Alya Bartın " ilk defa bana birisi soy ismimle hitap etmişti.

Ona baktığımda arabayı durdurdu ve indi gelip benim kapımı da açtı . İki katlı küçük bahçeli bir eve geldik ve Cem Abi kapıyı tıkladı.

Belki de mutlu olacağım günler çok yakındı...

Bölümü nasıl buldunuz?

Yazdığım ilk bölümdü lütfen düşüncelerinizi belirtin ve oy vermeyi unutmayın.

Görüşmek dileğiyle