Sevgilisinin gözlerinin önünde geçirdiği kaza sonucu öldüğünü sanan Chan ve kaza sonucunda hafızasını kaybedip 2 yıldır başka bir ülkede yaşayan Seungmin.
Kader, onları o kaza yerinde iki yıl sonra tekrardan bir araya getirmişti. Gerisi onlara kalm...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~•~•~•~•~
"Hyunjin biraz daha hızlı sürer misin şu arabayı?"
Jisung stresten bacağını oldukça yüksek bir hızla sallıyordu. Hyunjin ile birlikte chanın evine gidiyorlardı ama endişeden ölecek gibi hissediyordu. Chanın yine aynı şeyler yaşamasına delicesine korkuyordu.
"Jisung sakileş." dedi hyunjin direksiyonu tek eliyle tutarak diğer elini jisungun salladığı bacağına koydu. Jisung hyunjinin teması ile bacağını sallamayı keserken gözleri dolmuştu. "Yapamıyorum."
Kaşlarını çattı hyunjin. "Jisung senin krizlerin yeniden mi başladı?"
Sessiz kaldı jisung. Hyunjin bu sessizlikten zaten cevabını almış ve derin bir nefes vermişti. "Konuşacağız bunu." dedi jisungun tarif ettiği eve hızla vardı.
"Chan hyung." hızla arabadan inerek koşup kapıya dayandı ve yumruklamaya başladı. "Chan hyung aç kapıyı!"
Chan, jisungun bağırışlarıyla gözlerini açmıştı. Önce yerde neden yattığını sorgularken yerde gördüğü cam parçaları ve sızlayan elinden akan kan damlalarıyla birlikte her şeyi hatırlayarak hızla doğruldu. "Seungmin."
"Chan hyung aç kapıyı lütfen!"
Yeniden jisungun sesini duyarak kapıya gitti ve açtı. Karşısında jisung ve hyunjin endişeli bir şekilde ona bakıyorlardı. "Siz... Neden geldiniz?"
Jisung chanın kanayan elini görünce hemen elini tuttu. "Hyung bu ne? Ne yaptın sen?"
Chanın gözleri dolmuştu. Kalbinde öyle ağır bir yük vardı ki canını çok yakıyordu. "Seungmin gitti... Ben onu koruyamadım... Ben... Ben yine onu koruyamadım jisung."
Kafasını jisungun omzuna koyarak hüngür hüngür ağlamaya başladı chan. İki yıl öncesi gibi jisungun omzunda Seungmini koruyamadığı için pişmanlıkla ağlıyordu. "Kendimden nefret ediyorum. Keşke uyumasaydım. Ben uyuduğumda gitmiş jisung. Ailesine gitmiş."
Hyunjin yumruklarını sıktı. "Nasıl yapar bunu?"
Chan ağlamaya devam etti. Bir süre jisungun omzunda ağladıktan sonra içeri geçmişlerdi. Jisung chanın eline pansuman yapıp sararken hyunjin de jeongine evin konumunu atmıştı. Kapının kilidi açıldığında tüm gözler kapıya çevrilmişti.
"Oğlum!" Luhan koşar adımlarla oğlunun yanına gidip sarıldı. Sehun da yanlarına geldiğinde Changbin ve felix de gelerek jisungun yanına geçtiler. Hiç kimse ne diyeceğini bilmiyordu. Çaresizliğin içine düşmüşlerdi resmen.
"Koruyamadım baba. Yine koruyamadım."
"Chan." Sehun oğlunun omzundan tuttu ve sıktı. "Sakın ağlama. Gözünden akan tek damla yaşa herkesi harcarım biliyorsun."
