12.Bölüm:İntihar

717 52 6
                                    

Boynumda sıcak bir nefes vardı.Terden saçlarım enseme yapışmış boğazımdaki ağrı kendini belli etmişti.Üzerimde bir ağırlık vardı.Sanırım üşütmüştüm.Aklıma dün gece geldi.

Ağır bir dayaktan sonra kendimi sorguluyordum.Yaşadığım hayatı.Çektiğim acıları.Katlanmak zorunda olduğum tacizleri.

Kendimi bir anda tuvalette bulmuştum.Özel ihtiyaç bahanesiyle Soğuk odadan tuvalete gitmek için çıkmıştım.Kapım kilitliydi.Rüzgar ise başka bir şehirdeydi.Beni engelleyecek biri yoktu.

Ahmet.

O ise acı çekmemi zevkle izlerdi.

Oturduğum yerden kalkıp aynanın önüne geçtim.Sağlam bir yumruğun ardından cam parçalanmıştı.Kimse gelmemişti.

Gözüme kestirdiğim en keskin parçayı aldım.Tekrar gidip duvar kenarına otudum.Kimse gelmemişti.

Biraz daha bekledim.Kimse yoktu.Geln yoktu.Giden yoktu.Güldüm bu halime.Bu acı bir gülüştü.Kimsesizliğime yandım bu gece.

Elimdeki camı birkaç kez döndürdüm elimde.Elimdeki cama yansıyan görüntüm çarptı gözüme.Sağ kaşımdaki aşağı doğru süzülen bir kan.Sol elmacık kemiğimde ise morluk.Burnumdaki kurumuş kan ise hissedilmiyordu.Sırtımı duvara yaslandığımda sırtımdaki acı kemer izi kendini hatırlatmak istercesine sızladı.Acınası bir haldeydim.Çaresizdim.

Bir an bile düşünmedim.Ellerim bileklerime gitti.Bileğimin üzerindeki damara diktim gözlerimi.Camın keskin tarafını derime bastırdım.

Ufak bir kan damlası gün yüzüne çıktı.Sonra elimi hızla kaydırdım.Önce derin bir sızı hissettim.Dişlerimi birbirine bastırdım.Bir damla kan aktı.Gözlerim ise bir saniye olsun o kan damlasından ayrılmadı.Kan zeminle buluştuğunda ses duvarlara yankı yaptı.Sonra daha çok aktı.Kimse gelmedi.

Durdurmaya çalışmadım.Öylece izledim akan kanı.Sonra diğer bileğimi kaldırdım.Bir çizikte ona attım.Kimse gelmedi.

Yerler kan gölüne dönüşüyordu.Kanlar bileklerimden süzülüp yerle buluşuyordu.

Kimse gelmemişti.

O gün bir kez daha kabullendim gerçeği.Kimse gelmeyecekti.Ben kimsenin sevmediği o kız olacaktım.Ben her zaman parmakla gösterilen ve acıyan bakışlara maruz kalan bir zavallıydım.

Gözlerim kendiliğinden kapanmaya baslamıştı.Bu halime gülümsedim.Bitiyordu.Herşey arkamda kalmıştı.O an dudaklarımdan tek bir kelime çıkmıştı.

'Kurtuldum.'

Ancak herşey netleşiyordu.Üzerimdeki sıcak nefes.Boğazımdaki ağrı.Gözlerimi açmaya çalıştığımda kirpiklerim isyan edercesine birbirine yapışmıştı.Zorlayarak gözlerimi araladığımda bedenim sarsıldı.

Kurtulamamıştım.Bileklerimde beyaz sargı karşımda ise Rüzgar.Şansıma bir kez daha lanet ettim.

"Lina"

Kendimden bir kez daha nefret ettim.Yüzünü boynuma gömmüştu.Sıcak nefesin sahibi hemen başucumdaydı.

"Sonra"

Diyip arkamı döndüm ve gözlerimi kapattım.O an hayata dair umutlarımı da kapattım.

                                  🤧

Gerçek Hayatım Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin