That Playgirl's Karma

🍷e l e v e n🍷

Pagpasok ko pa lamang ng campus ay isa-isa ko nang tinitigan ang mga tumitingin. Kailangan kong mahanap ang sa tingin ko ay may pakay sa akin.

Napapaiwas ng tingin ang iba dahil sa titig ko. Wala na akong pake kung husgahan nila ako sa mala-judgemental kong titig. Ito ang plano na napagdesisyunan namin ni Felix.

"Kailangan mong kilatisin ang bawat taong tumitingin at lalapit sa'yo," ani Felix.

Napabuntong-hininga ako nang ma-imagine ko na ang pagod na kilatisin ang bawat taong titingin at lalapit sa'kin bukas, pero para naman 'to sa'kin at sa ikabubuti ko.

"Kahit guro?"

Tumango si Felix sa tanong ko. "Kahit sino pa 'yan. Walang pinipiling estado ng buhay ang kasamaan, Azalea."

Iyon ang tumatak sa isipan ko. Ma-guro, estudyante, o kahit janitor pa rito sa campus ay hindi ko dapat pinapalagpas.

Sa pag-akyat ko sa hagdan ay siningkitan ko ng tingin lahat ng taong paakyat at pababa ng hagdan na siya namang kaagad na umiwas at lumayo.

'Yan, mabuti 'yan... lumayo kayo sa'kin.

Pagdating ko sa classroom ay nilayo ko rin ng kaunti ang aking mesa sa mga katabi ko at hinusgahan lahat ng ginagawa ng aking mga kaklase.

May naglalaro sa kani-kanilang phone, may ibang mag-isang nagbabasa ng libro, may natutulog, may nagkekwentuhan, at may nakatanaw sa bintana.

Pati ang mga sub teachers namin ay hinusgahan ko. Binabase ko sa pagtingin nila sa akin, pero halos lahat naman... negative.

Napasandal ako sa upuan nang matapos na ang buong klase.

Nakakapagod maging judgemental, isang araw pa nga lang ito tapos hindi ko na kaya.

Saludo sa mga marites diyan.

Nagring ang aking phone kaya kinuha ko ito mula sa bulsa. Tumatawag si Felix.

"Napatawag ka?"

["Tumingin ka sa baba."]

"Huh?"

Tumingin ako sa katabi kong bintana at tumingin sa baba. Doon, nakaupo sa isang bench si Felix habang nakatingala sa akin. Nginitian ko siya at nilingon ang likuran ko kung may nakikiusisa ba.

["Kumusta?"]

"So far... negative lahat." Binalik ko ang tingin sa kaniya na siyang tumayo na.

["Okay. Bumaba ka na, I'll be waiting for you outside."]

I just nodded as an answer and ended the call.

Sa pagbaba ko rin ay ganoon pa rin ang eksena dahil mahirap na baka sa kabilang beywang ko na naman ang magkagasgas.

Habang naglalakad ako palabas ng campus ay isang van ang kumuha ng atensyon ko. Pamilyar ito sa akin dahil ilang beses ko na itong nasakyan noon.

Isang tauhan ang lumabas ng van, at hindi nga ako nagkakamali. Sunod na lumabas doon ang hindi ko inaasahang makita.

"What the hell is she doing here?" I crossed my arms as I watched her approaching me.

"Hi, Azalea, my daughter!" She opened her arms for a hug but I immediately stepped away from her.

Ew.

"What's gotten into you? Why are you here?" I looked around, people were starting to look and gossip about us.

She faked a laugh as she stepped closer. "Aren't you happy seeing your mother?"

"Stepmother," I corrected her.

And why would I be happy? After you damn slapped me? Happy, your ass.

She let out a sigh without removing her fake smile. "Actually... I am here to give you this." She took a small card from her clutch bag and handed it to me.

Labag man sa loob ko ay tinanggap ko iyon. "What's this?" I looked at the card, and it surprised me for a second, it was an invitation card.

"Yes, you read it right. I am inviting you to my 47th birthday this Saturday, Azalea."

"Really? You're inviting me to your party?" I asked, sarcastically.

"Uh-huh. Media and journalists will be present there, so to avoid any questions from them... you must come," she emphasized her last words.

I nodded as I put the card inside my pocket. "Of course, I will come to the I-am-getting-old celebration of yours." I then shrugged my shoulders and faked a smile.

I saw how she gnashed her teeth and clenched her fist secretly.

Too bad, she's in public, she can't slap me.

"You'll regret this, Azalea. If that day comes... you will be my daughter, and if that happens, you will experience how cruel a stepmother is." And just like that, she walked away.

I took a deep breath. She's talking about the marriage.

After all, I don't care. If I will regret it later, then I'll let you regret it first.

I caressed my hands over the black dress I bought. "This suits me." Kinuha ko na ang pouch bag sa mesa bago lumabas ng unit kung saan naghihintay sa labas si Felix.

Pinasadahan ko siya ng tingin. He is wearing his typical black suit with a coat, but he looked different because of his hairstyle. Napagtanto ko ring nagmumukhang couple ang damit namin.

Nang marating ang mansion ay marami-rami na ang mga dumadating at base sa oras, ilang minuto na lamang ay magsisimula na ang party.

"Azalea," napalingon ako kay Felix nang tawagin niya ako. Nakasakay siya sa motor at nakatingin sa akin.

"What?"

"Call me."

I nodded when I understood what he meant.

Nang makaalis na si Felix ay pumasok na ako. Inabot ko ang invitation card sa mga nagbabantay sa entrance at binalik ito sa akin na may marka na. Yes, you can't enter without the card. That's how secure this mansion is.

When I stepped inside the mansion, I smirked when I noticed some were already looking at me.

Who wouldn't?

They were all wearing dresses and suits based on the theme, which was silver - but I wore black.

Fim's most hated color.