artık açmam ağzımı
kalbim demir çubuklarla semada gerilse
kopan fırtınalar çığlıklarımdı
mevzubahis kıyametten hallice
keskin gözlerin bir hedef tahtası gibi bakıyor bana
boş ellerinde bir celladın öfkesi
duyumsuyorum sıcaklığını ensemde
birazdan geçirecek sırtıma dişlerini
ne büyük oynuncusun sen
ustaların ustası
başrolü ihanetlerin
tragedyaların tragedyası
artık açmam ağzımı
kalbim demir çubuklarla semada gerilse
kopan fırtınalar çığlıklarımdı
mevzubahis kıyametten hallice
seni soğuk kanlı katil
bastırdığın duygular acizliğini yansıtıyor
kahkaha atıyorum işkencelerine karşı
iyi niyetlerin beni daha da kızdırıyor
yani sen anlayamazsın benim sergüzeştimi
kaç kere boğulduğumu yaşamın derin sularında
bilemezsin nasıl ilmek ilmek ördüğümü kalbimi şu yalın hayata
artık açmam ağzımı
kalbim demir çubuklarla semada gerilse
kopan fırtınalar çığlıklarımdı
mevzubahis kıyametten hallice
o müze yıkıldı
gözlerimin daldığı şaheser molozlar altında bir süredir
ayaklarımın altında
beni ayaklar altına aldığın içindir !
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayatın ortasından namlu
Poetryvarlığına umut beslediğim hiçbir "şey" benim değil, bekleyişlerin sona varmazlığı umudun ham maddesini tüketti. aldığım her kritik karar, anlarımın intikamının çaresiz serzenişiyle çağlıyor.
