var olduğum andan itibaren sarsıldı taşlar
fay hatları keşfedildi en ücra köşelerinde kalbimin
kaburgalarıma çarpa çarpa kan revan etraf
göğsümün üstünde silüetin paramparça
ne büyük işkence dokunmamak sana
dökülmemesi saçlarının ellerime
artık dokunmaya korkuyorum sana
teslim ettim hayatın keskin pençesine
nasıl bir hasta yatar aklından
besbelli eksik çivileri
anlayamaz sevdanın bağrından
bir kere değişirse hissettiklerin
safi geri döndürmek hepsini;
"delinin aklını başına devşirmesi."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayatın ortasından namlu
Poetryvarlığına umut beslediğim hiçbir "şey" benim değil, bekleyişlerin sona varmazlığı umudun ham maddesini tüketti. aldığım her kritik karar, anlarımın intikamının çaresiz serzenişiyle çağlıyor.
