hayatın ortasından namlu

çocukluğumdan

Kurumuş sararmış yapraklar düşerken ayak ucuma
Yine sen olacaksın aklımda
Belki oturduğum bankta olacaksın
Biliyorum yüzüme bakacaksın
Gözlerimin içine
O yapraklar gibi sararacaksın
Bir ceset gibi beyazlayacaksın
Kar tanesi kadar eşsiz ve soğuk olacaksın
Parmak izleri kadar farklı
Anılar kadar yakın
Anne şefkati kadar uzak olacaksın
İşte o an bir kaç damla yaş süzülecek gözlerinden yanaklarına
Öperek sileceğim göz yaşlarını
Yüz hatlarını ezberleyeceğim
Dudaklarıma da ezberleteceğim
Öyle seveceğim ki seni tanrılaştıracağım
Fotoğraflarını yakacağım
Seni maddeden ayırıp tüm evrenlerde seveceğim
Söz veriyorum sevgilim
Bir gün geleceksin