Bir ben daha kayboldu bu gece
Derin okyanuslarda
Ufuğun kırmızılığında
Yaşadım güneşin geceye doğduğu kadar
Üzgünüm yaşatamadım adını
Bak bir çiçek daha soluyor avuç içlerimde
Isıtamıyor nefesim yastığımı
Soluyamıyorum herkesin soluduğu havayı
Kalbimi parçalar düşüncelerim
Tırnaklarımın bedenime saplanması
Toplamamak üzere dağıttım kafamı
Çiçekler vardı aklımda
Kokusunu ezberlediğim
Yeri gelince kopartıp attığım
Artık bir sepetleri bile yok
Gecenin karanlığına işlenir umutsuzluk
O gecenin sabahından
Bozuk bir cam gibi
Açılmaz izin vermez el sallamana
Sonbaharda edilen bir vedanın ardından
Sıyrılamazlar Tanrı'ya edilen yakarışlardan
Yanımda olan tek şey yalnızlık bazen
Bazen keyif sigarası bazen veda
Çektiğin cefalar için mi ağlıyorsun
Ağlama sakın
İleride sefasını süremeyeceğin için ağlayacaksın
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayatın ortasından namlu
Poetryvarlığına umut beslediğim hiçbir "şey" benim değil, bekleyişlerin sona varmazlığı umudun ham maddesini tüketti. aldığım her kritik karar, anlarımın intikamının çaresiz serzenişiyle çağlıyor.
