ne verdin de ne beklersin benden
sırtladın mı nevrimin buhranını
bir cani gibi çekip giderken !
bir köşede bıraktım ben de insanlığımı bugün
siz canavarlar gibi eritiyorum zamanı
silmek kaybetmek basit
hasıl olan birlikte yemek hayatın dayağını
korkaksınız siz korkak tırnaklarınız bile titriyor
bir böceği doyurmaz sevginiz
bir çiçek büyütemezsiniz
üzerinizde olduğundan soldurduğunuz insanların ahı
en büyük kurban benim
altında ezileceksiniz musibetlerin
tam size yaraşır tuttuğunuz eli kopartmak
baş yaratıcısı husumetlerin
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayatın ortasından namlu
Poetryvarlığına umut beslediğim hiçbir "şey" benim değil, bekleyişlerin sona varmazlığı umudun ham maddesini tüketti. aldığım her kritik karar, anlarımın intikamının çaresiz serzenişiyle çağlıyor.
