kalabalığın içinde cesetler görüyorum
özbenliğinden yoksun bir hayvan gibi solurlar havayı
oysa ne şanlıdır bu panayır umutlarla oynanır
baştan savma maskeler takılır
ki dinlerde rastlanılmaz bir iğrençlikle
umutsuzluğun doruklarına ulaşır
yaşam ölüm diriliş birbirinden anlamsız
anca sahibini parçalayan bir köpeğe yaraşır
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hayatın ortasından namlu
Poetryvarlığına umut beslediğim hiçbir "şey" benim değil, bekleyişlerin sona varmazlığı umudun ham maddesini tüketti. aldığım her kritik karar, anlarımın intikamının çaresiz serzenişiyle çağlıyor.
