𝖕𝖆𝖘𝖘𝖎𝖔𝖓 を 𝖕𝖏𝖒 ꨄ 𝖏𝖚𝖓𝖌

24 ! Maziden saklanmayan gülüşler

Bazı hikayeler bitmeye bazı insanlar da silinmeye mahkumdu her halükarda. Jimin bayılmış bedeni süzerken endişeyle bedeni kaldıranları izledi bir süre sadece.

Değişik bir his kaplanmıştı içini buna bir tanım bir tarif bulabilmek zordu lakin sadece sessizce elindeki kırmızı şarabı doldurduğu kadehi kaldırmak ona en mantıklı hareket gelmişti.

Jungkook'un annesi oğlunun elbette şoktan bayılacağını bilse onu bu halde görmek ona da pek iyi gelmemişti elbette.

Jiminin mimiksiz izlemesine ufaktan şaşırsa bile onu oldum olası böyle olduğunu bildiği için tepki vermeyi tercih etmemişti elbette. Jimin ile iletişim kurmak belki de dünyanın en zor şeylerinden biriydi. Jimin Pandora kutusunun ta kendisiydi, dediği gibi.

Jungkook'un bakış açısı

Tuhaftı, her şey öylesine tuhaftı ki etraftaki sesler kulağımda puslu bir hayalete dönüşmeye el veriyordu bilakis tüm herkesin  gözü bendeyken nefesim sineme ağır bir baskı yapıyor, adeta çık artık ölüyorum diye ağıt yakıyordu. Neydi peki bu his? Neydi bedenime kor ateşe atan katran karası bu acı?

Ümitsiz olmak hayatımın temel varsayımlarından biri olmak suretiyle her daim beni takip etmesini dilediğim yegane şeydi. Ya şimdi? Ya şimdi neden göz pınarlarımda biriken bu tuzlu sıvı bir türlü akmıyordu? Tek bir soru. Neden? Jimin  neden bunu yaptı? Babam neden hala beni rahat bırakmıyor en önemlisi ben neden bu kadar güçsüzüm?

Gençliğim bir hiç uğruna ellerimden kayıp giderken tüm bedenim bir yaprak gibi titremeye devam ediyordu. Korkularımla yüzleşmek mi bu kadar ağır geliyordu veyahut korkumun baş kahramanına nispet yapmak için bedenimi kullanmak isteyen aşık olduğum lakin bana karşı tek bir hissi dahi olmayan biricik sevgilim miydi? Hangisiydi benim korkum?

Yan masadan bir sandalye gıcırtısı kulağıma ilişirken gözümün önündeki kemikli elleri seyrettim. Bakışlarımı Jimin'e çevirirken gözlerinde bir his aradım lakin orada sadece intikam ve hırsın kapladığı buz mavisi irislerden başka bir şey yoktu. Hayaldi benim hislerim, yüktü benim bedenim lakin en kötüsü de sanırım aciz olmaktı benim kaderim.

Yoongi'nin elini umursamadan dengem bozulsa dahi kalktım o lanet masadan. Buraya geldiğime çoktan pişman olurken tek istediğim bir an önce hepsini terk edip kendi başıma kalmaktı. İkisi de sevgiden yoksun gözleri nefret, intikam ve hırs ile kaplanmış iğrenç yaratıklardı. Yüzlerinden maskeleri düşer düşmez üzerine atlayıp adeta senin her yanını parçalamak için kol gezerler.

Ya jimin? Jimin bu kadar iğrenç iken neden ona olan hislerim sadece hayal kırıklığına dönüştü. Neden ona nefret duyamıyordum? Neden sorusu beynimi kazırken bozulmuş ifade ile bana bakan bedenin yanına geçmiştim. Belki de son gecem olmalıydı onlarla. Ben gücümü kendime saklamalıydım. Kimse bana yaklaşırken basit ve kolay gözüyle bakmamalıydı.

Bir yanında annem dururken diğer yanımda jimin dikiliyordu. İkisininde varlığı midemi bulandırıyor iken sadece başımı eğip sustum. Kulaklarım iğrenç kelimelere kapalıy iken tek bildiğim bir an önce kaçıp gitmekti. Buralardan insanlardan, hayattan, aşktan, Babamdan, en önemlisi de biricik sevgilim park jimin den kaçıp gitmekti.

Yoongi bileğime sardığı uzun parmakları ile kendine doğru çekerken cılız bedenim adeta ordan oraya savrulmuştu. Annem elimi tutacak iken elektrik çarpıntısı gibi bir hisle geri çekilip bedenimi Jimin'in narin  bedenine yaslamıştım. Bu ne yaman çelişkiydi oysa Jimin den kaçıp gitmek isterken yine aciz bedenim ve sönük ruhum ona koşuyordu.

Jimin sert ve donuk bakışlarını odadaki herkese  gönderirken öylesine heybetli ve korkutucu duruyordu ki bir an ben bile korkuyla geri çekilmek istemiştim lakin bakışları bana döndüğü anında yumuşamış üstelik dudaklarında belli belirsiz bir gülümseme belirmişti. Yine oluyordu, yine kalbim benden habersiz uçsuz bucaksız semaya uzanan göğsüme derin bir huzur sağlıyordu.