နွေလယ်မှာ တမာတစ်ခက် မောင့်မေတ္တာတွေ ဒေါက်တာ့အတွက်

Chapter 17 🍂

အုပ်ကြီးဘုန်းကြီးဝတ်နေစဉ် အချိန်တွင်းတုန်းက ပေါက်ဖော်ရောင်းရင်းများက အစဉ်အလာမပြတ် ကဲထားကြပြီးဖြစ်သည့်အတွက် အုပ်ကြီး ပြန်လာချိန်မှာ ရေကစားမယ့်မဏ္ဍပ်က အဆင်သင့်။အဆင်သင့်မဖြစ်သေးတာဆိုလို့ တစ်ခုပဲ ရှိသည်။အဲ့ဒါကတော့ အုပ်ကြီးရှိမှ လုပ်လို့ရမည့်အရာဖြစ်၏။

အုပ်ကြီးနှင့်တကွ ရွာ၏ချဉ်ဖတ်တစ်သိုက်သည် ဓမ္မာရုံဘက်သို့ တက်ညီလက်ညီ ခြေလှမ်းများ ဦးတည်နေကြသည်။ဓမ္မာရုံကို သွားရသည့်အကြောင်းကတော့ အသံချဲ့စက်သွားငှားခြင်းဖြစ်၏။ငှားတယ်ဆိုတာထက် သွားလုမှာဟုပြောလျှင် ပိုတိကျ‌ပါသည်။ဒီလိုကိစ္စမျိုးဆိုရင် အုပ်ကြီးပါမှ အထမြောက်သည့်အတွက် အုပ်ကြီးကို မရှိမဖြစ် လိုအပ်ကြပါ၏။

“ ဗျို့... ဦးဖိုးပြား ”

အုပ်ကြီးအသံကိုကြားသည်နှင့် ဓမ္မာရုံထဲက နိဗ္ဗာန်ဆော် ဦးဖိုးပြားတစ်ယောက် ခေါင်းနပန်းကြီးသွားရသည်။ဒီနှစ်သင်္ကြန် အုပ်ကြီး ဘုန်းကြီးဝတ်တယ်ဆိုလို့ နှစ်တိုင်းရခဲ့ရတဲ့ စိတ်ဒုက္ခလေး ကင်းဝေးပြီဆိုပြီး အပျော်လုံးဆို့နေရှာတာ။ခုတော့ဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်ရတာတုန်း။လူထွက်တာ မြန်လှချည်လားကွာ...။

“ ထုံးစံအတိုင်းဗျာ...အသံချဲ့စက်နဲ့ မိုက်ခရိုဖုန်းလေး လုပ်ပါဦး။ဒီနှစ်တော့ တရက်တည်းပဲ လာယူတာနော်။ကြည်ကြည်ဖြူဖြူလေး ပေးလိုက် ”

“ ရေဝင်ပြီး ပျက်သွားရင် မင်းပြန်ပြင်ပေးမှာလား ”

“ ပိုင်ရှင်က ဦးဖိုးပြားမဟုတ်လား၊ပိုင်ရှင်ဖြစ်တဲ့လူက ကိုယ့်ပစ္စည်းကိုယ်ပြန်ပြင်ရမှာပေါ့ဗျ ”

“ ဘာကွ၊မင်း လုပ်လို့ပျက်တာလေ။ဒီနှစ်တော့ ကိုယ့်ဘာသာပြင်နော် အုပ်ကြီး။ငါ့မှာ မင်းတို့ဖျက်စီးသွားပြီးတိုင်း ပြန်ပြင်နေရတာ နှစ်တိုင်းပဲ ”

“ အို ဦးဖိုးပြားရယ်...ဖျက်ဆီးပစ်တယ်လို့ မပြောပါနဲ့ဗျာ။ ပစ္စည်းသင်္ခါရ၊လူသင်္ခါရပဲဗျာ။ဖြစ်ပြီးရင် ပျက်တတ်တာဟာ ဓမ္မတာပါဗျ ”

“ ပြင်ရတော့ ငါ့ပိုက်ဆံနဲ့လေကွ ”

“ အဲ့လို ငါ့ဟာ၊ငါ့ပစ္စည်း၊ငါ့ဥစ္စာဆိုတဲ့ ငါစွဲတွေ မထားစမ်းပါနဲ့ဗျာ။အခုနေသာ ဦးဖိုးပြား နှလုံးရပ်ပြီး ခေါက်ခနဲ သေကြည့်လိုက်။နောင်ဘဝ တိရိစ္ဆာန်ဖြစ်မှာဗျ ”