COTTON CANDY ᡣ𐭩°

31. 💙

Ahasya's POV

At saturday evening ,

" උඹෙන් මට ඇති වැඩක් නෑ ආක්ෂා... යන දිහාවක මකබෑවිලා පලයන් උඹ..."

අදටත් ඇස් පියා ගන්න තප්පරයක් තප්පරයක් ගානෙ මට ඔය වචන ටික ඇහෙනවා අම්මේ....ඒ මිනිහා මගේ අම්මට කියපු වචනයක් වචනයක් ගානෙ...මට අදටත් මතකයි මගෙ අම්මේ....

මං උන්නෙ අම්මගෙ සොහොනෙ...හතර පහු වෙනකොට මලානික වෙන ඉර අව්ව අස්සෙන් පැය විසිහතරම මූසල අන්ධකාරයකින් වෙළුන කැරකොපුවෙ මිනී කදු අතරෙන් ...සුදු අරලිය ගහ යට උන්න මගේ අම්මගෙ සොහොන් කොත ගාව තනි වෙලා උන්න මගෙ ඇස්වල අද වාන් දොරටු කැඩිලා ගිහින් තිබුනා....

මීට පැය ගාණකට කලින් මගේ හිත පිරෙන්න තිබුන සතුට එක ක්ෂණයකින් නැති වෙලා යද්දි දිශේන් පිටිපස්සෙන් හිටන් උන්න මගේම තාත්තා දැකපු මං පස්ස නොබලා ආපහු දිව්වා... ඒ ආව පිම්මටම මං නැවතුනේ අවසානෙ මගෙ අම්මගෙ සොහොන් කොත ගාව වෙද්දි උණුහුමක තුරුල් වෙලා අඩන්න ඕනෙ තැන මං අද සීතල කොන්ක්‍රීට් ස්මාරකයක් බදාන අඩන්න ගත්තා...

... මතක අස්සෙ හිර උන මිනිස්සු ඇස් ඉස්සරහට එනකොට වළලා දාපු මතක උඩ ඇදෙන්නෙ හිතනවටත් වඩා  වේගෙන් බං...ඒ අදුරු මතක ආපිට මතක් වෙනකොට දැනෙන්නෙ මහ වේදනාවක්...පපු කුහුර පලාන යන මහ දරුණු වේදනාවක්....ඒක තනි වෙච්ච මනුස්ස හදවතකට උහුලන්න හරි අමාරු මහ මුස්පේන්තු  වේදනාවක්...

"ඇයි අම්මෙ ඔයා මාව දාලා ගියෙ....ඇයි ඔයාට බැරි උනේ මං වෙනුවෙන් හිත හදාගන්න...මාවත් තනි කරලා යන්න තරම් ඔයා හිත හදා ගත්තෙ කොහොමද ...."

අවාරෙට වගේ ලාවට පිණි හිරිකඩ වැටෙන්න ගත්ත ගොම්මන් යාමෙ... තට්ට තනියම මං ඒ අන්ධකාර සොහොනට වෙලා අම්මට කතා කරා...යාන්තමින් වැටෙන පොද වැස්ස එක්ක වේළුණ පොළවෙන් එන පස් සුවදත් එක්ක අරලිය මල් ගහෙන් වැටෙන සුදු අරලියාවල මල් සුවදත් මුහු වෙලා මගේ හිත ටිකෙන් ටික නිවද්දි දන්නෙ නෑ මොන තරම් වෙලාවක් මං ඒ විදිහට හිටියද කියන්න නම් මට මුළු ලෝකෙම එක තැනක නැවතුන තරම් මහ මූසල නිහැඩියාවක් විතරක් දැනුනා...