" කන්හා ඇයි රත්තරං මෙච්චර වෙලා ගියේ.."
මං ගෙදර ඇවිත් බයික් එක නවත්තලා බහින්නත් කලින්ම අම්මා මං ලගට දුවන් ආවා..
" කන්හා..කතා කරන්නකෝ.."
" මෙයාව ගන්නකො අම්මා.."
මං ඔඩොක්කුවේ හිටිය බලු කුක්කව අම්මට දෙද්දි එයා ඇස් දෙක ලොකු කරන් කුක්කව අරන් තුරුල් කර ගත්තා..
" කන්හා මේයා..? "
" එයා නිසා තමා අම්මා වෙලා ගියේ..මං එද්දි පාරෙ වැටිලා හිටියෙ ආයෙ ගිහින් බෙහෙත් දාන් ආවා.."
මං කිව්වෙ හෙල්මට් එක ගලවලා යතුර අතට අරන් බයික් එකෙන් බහින ගමන්..
" මං මොකක්ද කන්හා ඔයාට යද්දි කිව්වේ.."
" හරි අම්මා..ඔය අහිංසකයා තුවාල වෙලා පාරෙ වැටිලා ඉද්දි දැක්කෙ නෑ වගේ යන්නෙ කොහොමද එයාට ගොඩක් රිදිලා හිටියේ.."
" ඒත් පුතා.."
" හරි හරි මං ඉතින් පරිස්සමින් කරදරයක් නැතුව ආවනේ..යන්කො ඇතුලට.."
බලු කුක්කත් පපුවට තුරුල් කරන් ඉන්න අම්මගෙ කරට අත දාන් මං එයාව ගෙට එක්කන් ගියා..
මගෙ හිත ගැස්සිලා තියෙන්නෙ..ඒ නපුරු ඇස් දැක්ක වෙලේ ඉදන් හිතට දැනුන බය තාමත් එහෙම්මයි පපුව වේගෙන් ගැහෙනවා..අම්මට මගෙ වෙනසක් නොපෙන්වා ඉන්න මං ගොඩක් උත්සහ කරන්නේ එයාට උන දේ කියලා කලබල කරන්න බැරිකමට..
එදා ඉදන් එයා කිව්වේ උගෙ ඇස්වලට අහු නොවී ඉන්න කියලා ඒත් අද..
" අප්පච්චිට මොකද කන්හා.."
" දැන්නම් අඩුයි නෙ ඉතින්..කෑම එකත් කවද්දි හොදට කෑවා.."
මං කිව්වෙ සාලෙ සෝෆා එකෙන් ඉද ගන්න ගමන්..
" දෙයියන්ගෙ පිහිටෙන් ඉක්මනට සනීප වෙනවනම් හොදයි.."
" අම්මා ඔය කුක්කට කිරි එකක් හදලා දෙන්නකෝ බඩගිනි ඇති.."
" හ්ම්ම්..ඔයත් ඇග පත හෝදන් එන්නකො කන්හා..කමු අපි.."
" අම්මා කෑවෙ නැද්ද.."
" කන්න තමා..දෙයියනේ මං හොදටම බය වෙලා ගිටියේ කරදරයක්වත්ද කියලා.."
YOU ARE READING
කලරාජ්
Actionගොඩක් උන්ට යක්ෂයෙක් වගේ පේනවා ඇතී..ඒත් මේ අත්වල නිර්දෝශී මිනිස්සුන්ගෙ ලේ ගෑවිලා නෑ.. යක්ෂන්වත් ආදරේට හීලෑ කරන්න පුලුවන් කියලා පෙන්නලා දුන්නෙ ඒ නිල් පාට ඇස්දෙක..ඒත් මොකක්දෝ කරුමෙකට ඒ ඇස් වෙනුවෙන් ආදරේ ලියන්න තහනම් උනා..
