„Dlaczego serce kocha tylko to, co może stracić?"/ HYUNLIX

"Miłość, która jest go­towa na­wet od­dać życie, nie zginie."

"Miłość, która jest go­towa na­wet od­dać życie, nie zginie."

Jan Paweł II 

Ilość słów: 633

☆☆☆☆☆

J — Co t-teraz? — zapytał Jisung Minho i rodziny Lee, która, gdy tylko dowiedziała się o szpitalu, przyjechała.

MF — Dalej nie mogę w to uwierzyć. Mój synek, moje kochane dziecko jest chore i nic nie powiedziało. — mówiła zdezorientowanym głosem, podczas, gdy jej mąż próbował zachować spokój, a córki się pocieszały.

MF — To moja wina... Gdyby nie moja rodzina...

OF — Lina, co ty mówisz. Nie twoja wina, że twoi przodkowie mieli taką grupę krwi. — próbował uspokoić żonę, samemu nie mogąc uwierzyć w to jakie nieszczęście miał jego syn. W całej rodzinie tylko on był nosicielem Złotej krwi, dopiero zszedł się z Hyunjinem, a teraz takie coś. Życie było niesprawiedliwe.

OF — Próbowałem wszystkiego, ale nie ma możliwości przeszczepu, to musiałby być ktoś z tą samą grupą krwi. — mówił nie mogąc znieść bezradności.

Hwang słuchał tego wszystkiego i jedno spojrzenie na bliskich Felixa I niego samego leżącego za szybą utwierdziło go w decyzji. Decyzji, która była ciężka, ale wiedział, że nie będzie jej żałować, wiedział, że robi dobrze.

☆☆☆☆☆

OH — Synu... — Hyunjin drgnął zaskoczony na dźwięk głosu swojego ojca.

OH — Co chcesz zrobić? Co ci siedzi w głowie? — usiadł obok syna i zapytał. Wiedział, że Hyun miał jakiś plan, że podjął jakąś decyzję. Obawiał się tego co zrobi.

H — Tato, ja nie mogę, nie dam rady... — łkał trzymając rękę ukochanego, opierając się o ojca.

OH — Wiem co czujesz. Gdy twoja mama była w tym stanie też nie mogłem nic zrobić. — mówił wracając do wspomnień, gdy dowiedział się, że jego żona jest śmiertelnie chora, że tak jak Felixowi nie zostało dużo czasu.

H — Nie, ja mogę coś zrobić... Tato, ja mogę być *****. — powiedział zdradzając swoje plany, a widząc w oczach swojego rodziciela łzy, ale i zrozumienie powiedział — Tato, ja wiem, ale to nie to samo co z mamą. On na to nie zasługuje. Jest najlepszym człowiekiem jaki istniał. Chcę żeby dalej się uśmiechał, spędzał czas z rodziną, przyjaciółmi. Żeby żył długo i szczęśliwie. Nawet jeżeli miałby żyć beze mnie.

Hwang Jinsung nic nie powiedział tylko przytulił swojego jedynego syna I spojrzał na Lee Felixa, osobę, która leżała tam, choć na to nie zasługiwała.
Wiedział, że kiedyś do tego dojdzie. Rozmawiał o tym z nim, ale nie spodziewał się, że tak szybko. Przecież dopiero się zeszli, byli szczęśliwi. Nie takiego życia chciał dla swojego dziecka.

☆☆☆☆☆

Tego dnia niebo było ponure jakby wiedziało co nadchodzi. Hyunjin spotykał się ze wszystkimi, by spędzić z nimi choć trochę czasu. Jeździł, załatwiał sprawy, by wrócić do szpitala i ten ostatni raz porozmawiać z ukochanym, najjaśniejszą gwiazdą w całym wszechświecie, gwiazdą, która gasła na jego oczach, ale on nie zamierzał do tego dopuścić. Będzie chronić swój świat choćby miał oddać życie.

F — Jinnie! — cicho zawołał z uśmiechem, tak pięknym, tak ulotnym. Hwang widział jak znika, był coraz słabszy, częściej się dusił, spał, Hyunjin bał się, że nie zdąży.

H — Lixie, już przepraszam wyłączyłem się na chwilę — powiedział z uśmiechem.

F — Nic się nie stało. Kocham cię. — powiedział z tak czułym uśmiechem i wzrokiem, że starszy ledwie powstrzymał łzy.

H — Ja ciebie też słońce. Najmocniej na świecie, nie zapominaj o tym. Dobrze? — powiedział.

F — Dobrze, nigdy nie zapomnę. Ale czy ty nie zapomnisz o mnie?

H — Nie mów tak, nigdy bym tego nie zrobił. 

OH — Ma racje, bo miłość, która jest gotowa oddać życie nie zginie. — powiedział smutno ojciec Hyunjina.

☆☆☆☆☆

MF — Coś się stanie, czuję to. Hyunjin jest jakiś inny. — mówiła przejęta mama Felixa.

OF — Też to widzę. Oby to nie było nic złego.

Och, gdyby tylko wiedzieli.

☆☆☆☆☆

BC — Hyunjin, jesteś tego pewny?

H — Jak niczego innego. Nie dam rady bez niego. Proszę daj mu to, gdy się obudzi. — powiedział dając Chanowi kopertę z listem dla Felixa, taką samą dał innym.

☆☆☆☆☆