İSİMSİZ SIZILAR

6/Ve Ben

Hayatım bir kavak ağacının yaprağını andırıyordu. Tek fark benim daha yazı görmeden gelen sert bir rüzgarla savrulmamdı. Öyle ki delik teşik olmuştum.

Üç gündür hiç kimseyle konuşmuyordum. Aslında gözümü bile açmıyordum. Çünkü gözümü açtığım her an birileri yanıma gelip benimle konuşmaya çalışıyordu.

Üç gün önce ben aynanın karşısında yere çökmüş ağlarken içeriye Muratcan girmişti. Yanıma geldiğinde bir şeyler sormuştu ama konuşmamıştım. O da çok zorlamamıştı ve beni kucağına alıp yatağıma taşımıştı.

Saatlerce ağlamıştım. En sonunda endişelendikleri için doktoru çağırmışlardı ama doktor bununla yüzleşmem gerektiğini söylemiş ve onları da alıp dışarı çıkmıştı.

Kabullenmemiştim.

Kapının açılıp kapanma sesini duyduğumda vücudum kasıldı istemsizce.

"Uyumadığını biliyorum." Dedi Yalçın'ın gür sesi. Birkaç adımla yatağımın yanına kadar gelmişti. Gözümü açıp ona baktığımda solgun yüzünü gördüm.

"Konuşmak istemediğini de biliyorum, zaten buraya konuşman için değil beni dinlemen için geldim." Derin bir nefes aldı ve yanımdaki sandalyeye oturdu. Hiç tepki vermeden yüzüne bakmaya devam ediyordum.

"Bak, yaşadığın şeyler hiç kolay değildi. Yaklaşık iki aydır hastanedesin aynı şekilde bizde. Seni ilk gördüğümde o kadar kötü durumdaydın ki... Ben kurtulacağını bile düşünmüyordum ama yaşıyorsun, bizimlesin. Çok çabaladın kendin için..." Yatağın kenarındaki elimi tuttu.

"Biliyorum, şu an kendini kötü hissediyorsun ama bunu atlatmanın yolu uyumak değil ki. Ya da konuşmamak bizi senden uzaklaştırmaz. Eğer sende istersen psikolojik destek almanı istiyoruz. Hem bize alışman hem de yeni haline alışmak-"

"Tek gözüme alışmak için." Lafını kestiğim için bir şey dememiş aksine üç günlük sessizlik orucumu bitirdiğim için sevinmişti.

"Ben böyle nitelendirmezdim ama sen nasıl istersen... Ve buna karşı olduğunu da biliyorum ama bizimle yaşamalısın. Daha iyi olman için."

Açıkçası Yalçın'ın bana böyle bir konuşma yapacağı aklımın ucundan bile geçmemişti. Sesi sakin ve samimiydi. Gözleri ise temkinli bir şekilde bana bakıyordu.

Beni yumuşatmıştı ama o eve gitmemek için önümde çok büyük bir engel vardı. Ferit bey. Son konuşmamızdan sonra yüzünü bir kere bile görmemiştim. Hiç kimse de ondan söz etmemişti.

Ama bir tarafım onlarla gitmemi istiyordu. Eğer onlarla gidersem evden çıkmazdım zaten. Hatta kaldığım odadan bile çıkmazdım.

"Tamam." dediğimde gözleri hafifçe açıldı ve yüzündeki tebessüm genişledi.

"Doğru kararı verebileceğini biliyordum."

Ne demezsin.

^^^

Yalçın odadan çıktıktan biraz sonra çıkış işlemlerini halledip gelmişti. Bana herkesin eve gidip bizi beklediğini söylemişti. Acaba Herkesin içinde Ferit beyde var mıydı?

Kolunu belime atıp beni yataktan indirdikten sonra çıplak ayağımı fark etti ve bir küfür mırıldanıp beni bir anda kucağına aldı.

"Dur, ne yapıyorsun!" Dediğimde ellerimle boynuna sıkı sıkı tutunmuştum.